٢- تا مرحله ای در زندگی، گذشت زمان خوشآیند است: آمدن عید؛ گذشت یک سال؛ چرا؟! برای چه؟! در آینده چه خبر است؟! در آینده منتظر چه هستیم؟!
ولی بعد از گذر از آن مرحله، شاید بعد از٦٠ سالگی، انتظار منتفی نمی شود ولی دلهره و نگرانی گنگی به آن علاوه می شود، انتظار چه چیزی را در پیش رو داریم؟! اگر خبری در پیش نیست، پس این حسّ مشترک از کجاست؟! این حس از تخیّل یک نفر نیست؛ خصوصاً اینکه اصلاً تعمّدی نیست!
