يك معناى آيه شريفه "وَمَن يُعَظِّم شَعائِرَ الله وَهُوَ مِن تَقوَى القُلُوب؛الحج:٣٢"؛ اين است كه اهل تقوا؛ يعنى: خدا داران؛ كه محافظان ومراقبان سخت كوش در دوام توجه به حضور او هستند، آن حقيقت الهيّه را در هر صورتى كه باشد، مى شناسند ، واز آن پاسدارى كرده، و بزرگش مى شمارند:
لذا: نه فقط براى امير عليه السّلام -كه از منظرى اصالتاً واز منظرى خلافتاً ونيابتاً اصل كلّ خير وحقيقت هر حقى می باشند -واله وشيدايند، بلكه براى قرائت قرآن كه صورت لفظى وكتبى معظّم له است، و اتيان به واجبات وبلكه مستحبّات، كه صورت آئينى آن وجود مبارك می باشد ، نيز شايقند.
وقبل از اينها و با اینها و بعد از اينها ، او را در سینه و در دم خود دارند ، و با او ، و در او ، و برای او زندگی می کنند ؛ به امید آنکه روزی او را زندگی کنند : علياًحق ، علياً
