یادمان باشد...
نقل شده وقتي ماه رمضان فرا مي رسيد امام سجاد سلام الله عليه خطاها و گناهان غلامان و کنيزانشان را بدون آن که به آنها بگويند يادداشت مي کردند، همراه روز و وقت معين اش؛ بعد در شب آخر رمضان همه غلامان را صدا مي زدند و جرم و خطاي هر کس را به او مي گفتند و بعد به همه مي گفتند با صداي بلند بگوييد:
اي علي بن الحسين! قطعاً پروردگار تو، هر چه کرده اي برايت شمرده و حساب کرده است همچنان که ما هر عملي کرده ايم تو براي ما نوشته اي و نزد پروردگار کتابي است که به حق سخن مي گويد و هيچ عمل کوچک و بزرگي نيست مگر اين که در آن ثبت است و تو هر کاري که کرده اي در آن حاضر خواهي يافت همين طور که ما هر کاري که کرديم نزد تو حاضر يافتيم.
پس ما را عفو کن و از ما درگذر تا خدا نيز از تو درگذرد که خدا فرموده:
«و ليعفوا و ليصفحوا الا تحبون ان يغفر الله لکم»
بعد آن حضرت دست به دعا بلند مي کردند و با چشم گريان مي فرمودند:
خدايا تو به ما امر کردي از هر کسي که به ما ظلم کرده بگذريم؛ من به فرمان تو آنها را بخشيدم ، تو هم مرا ببخش که تو براي بخشيدن سزاوارتري...
و در آخر هم همه غلامان را آزاد مي ساختند و مي فرمودند:
برويد شما را بخشيدم و آزادتان ساختم به اميد آن که خدا نيز مرا ببخشد و آزادم کند. (بحارالانوار /ج46، ص103)
همه شما در اولين فرصت اين کار را بکنيد.
در زمان مناسب و وقتي که مي توانيد آرام باشيد، چشم هايتان را ببنديد، کساني را که نسبت به آنها کينه داريد و به شما بدي کرده اند يکي يکي جلوي چشمتان بياوريد و آن وقت کارهاي بدي که نسبت به شما روا داشته اند بگوييد، تو با من اين کار را کردي، آن کار را کردي... همه را که گفتيد بعد بگوييد، من تو را مي بخشم و بعد بگوييد، برو بخشيدمت و بعد براي هدايتش دعا کنيد. بعد نفر بعدي همين طور تا به آخر.
آن وقت مي بينيد اين قدر خلاص مي شويد، مانند اينکه همه این آدم ها را طناب انداخته بودي و داشتي پشت خودت مي کشيدي و حالا راحت شدي. پس از آن هم هر وقت از کسي گله مند بودي اين کار را بکن! خلاص مي شوي.
