یادمان باشد...
دو سه مورد از این اموری که حضرت صادق علیه السّلام فرموده اند، شاه کلید است؛ یعنی اگر انسان آن ها را رعایت کند، بقیه هم، کم و بیش اتّفاق می افتد:
- «و خود را مشرف به آخرت دانید.» آدم به وضوح احساس می کند که فرصت و عمرش در حال تمام شدن است و قیامت را کاملاً پیش روی خود می بیند و اگر کسی قیامت را پیش روی خویش ببیند، امکان ندارد کار خلاف انجام دهد و سعی می کند عمل صالح انجام دهد.
- «منتظر فرج و ظهور مهدی آل محمّد علیهم السّلام باشید.» یک قاعده ی کلّی عقلی است که انسان به چیزی که آرزومند آن باشد، نمی رسد ولی اگر منتظر چیزی باشد، به آن می رسد. انتظار، عکس العمل دل در مقابل یک واقعیتی هست که می خواهد اتّفاق بیفتد. امّا آرزو، هوس نفس است و تصوّر ذهن است برای موارد واهی و خیالی. کسی که منتظر ظهور بوده باشد، به وضوح ظهور امام زمان علیه السّلام را نزدیک خود می یابد و کسی که ایشان را در آن حال رعایت بکند و تقوای او را داشته باشد، «آتاهُمْ تَقْواهُمْ» اهل آخرت می شود. اهل دنیا، اهل جهنّم است. اهل آخرت، اهل بهشت است.
- «و بر شما باد به آرام دل و آرام تن و خضوع و خشوع و شکستگی و مذلّت، مانند بنده ای که از آقای تو ترسد و ترسان باشید از عذاب خدا و امیدوار باشید رحمت او را.» ما خودمان، خودمان را مشوّش می کنیم. اهل دنیا، از صبح تا شب دست و پا می زنند و با التهاب زندگی می کنند؛ ولی مؤمن اهل التهاب نیست؛ چون عجول نیست. متأسّفانه در عرف غلط انسانی، ما گمان می کنیم آدم خوب کسی است که در التهاب است و بالا و پایین می پرد و تلاش می کند. این ها برای چیست؟ اگر دنبال خدا می گردد، خدا جا ندارد: «هُوَ مَعَکُمْ أینَما کُنتُم»، گشتن نمی خواهد و اگر کسی آرام بگیرد، پیدایش می کند و اگر دنبال دنیا می گردد، دنیا که چیز خوبی نیست که برایش التهاب داشته باشد.
ادامه دارد...
