یادمان باشد...
پيامبر اکرم در خطبه آخر شعبان ، روزه گرفتن و آداب حضور در ماه رمضان را آموزش مي دهند؛ ولي ما فقط ياد گرفته ايم که بگوييم: روزه مي گيرم از اذان صبح تا اذان مغرب قربه إلي الله و بعد هم از خوردن و آشاميدن اجتناب کنيم در حالیکه آن حضرت مي فرمايند:
«به گرسنگي و تشنگي تان، گرسنگي و تشنگي روز قيامت را يادآور شويد،
و به فقرا و مساکينتان صدقه دهيد.
بزرگانتان را احترام گذاريد، بر کوچک ترهايتان ترحّم کنيد.
با ارحامتان وصلت کنيد،
زبان هايتان را نگه داريد.
چشم هايتان را از چيزي که نگاه کردن به آن حلال نيست، بپوشانيد،
و از چيزي که گوش کردن به آن جايز نيست گوش هايتان را بگيريد.
نسبت به يتيمان مردم مهرباني بکنيد تا بر يتيمان شما مهرباني کنند،
و از گناهان خود و عاقبت بد و زشت اعمالتان به خدا برگرديد و توبه کنيد
و دست هاي خود را در هنگام نمازها به طرف او بالا ببريد.
پس اين حقيقتي است که اوقات نمازها، برترين لحظات هستند که خداي عزّوجلّ در آن اوقات به بنده هاي خود به رحمت نظر مي کند. به همين دليل وقتي که با او مناجات کنید، جواب مي دهد و وقتي ندايش کنید، بله مي گويد و جواب مي دهد.»
ادامه دارد...
