این اتفاقی که در ماه مبارک رمضان و در لیالی قدر افتاده؛ در شبی از شب های آن قرآن شرف نزول به ساحت مقدسه ی رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم پیدا کرده، فقط آن شب به نزول کلام الهی نورانیت پیدا نکرده، بلکه کل این ماه به این جلوه، به این نزول و تنزل منوّر شده است:
"شَهر رَمضانَ الذی انزل فیه القرآن"؛
ماه رمضان که قرآن در آن نزول پیدا کرده است. صحبت یک شب نیست، صحبت کل ماه است.
حالا کسی که باور می کند به این که
"شهر رمضان الذی أنزل فیه القرآن"؛ یعنی حضور منور قرآن مجید کل این ماه را مشحون و مملو از خودش کرده، کافی است فقط بو بکشد، با نفَس خودش این حضور را به اندرون خودش و باطن خودش ببلعد.
خیلی طول نخواهد کشید که خواهد دید همه ی وجودش از سکینه و سکوت و طهارت و نورانیت پر شده است. هر چقدر هم فکر می کند تا چقدر باید ادامه اش بدهد تا برایش بس باشد، می بیند حیف است که بگوید بس!
