امیرالمومنین صلوات الله علیه پس از رحلت خاتم الانبیاء صلّی الله علیه و آله در کنار بدن مطهّر آن حضرت این گونه خدای را خواندند:
الّلهمّ هذا اوَّلُ العَدَد و صاحِبُ الابَد
خدایا ! این اولین عدد و صاحب ابدیّت است ؛
و نُورکَ الّذی قَهَرتَ بِه غَواسِقَ الظُّلَم و بَواسِقَ العَدَم ،
نور تو است که به وسیله ی او بر تاریکی ها و ظلمت ها و نیستی طولانی غلبه فرمودی،
و جَعَلتَهُ بِکَ و مِنکَ و الَیکَ و عَلَیکَ ، دالّاً دلیلاً ،
و او را به خودت و از خودت و به سوی خودت دلالت کننده و برهان رهنمای بر خودت قرار دادی،
روحُهُ نُسخَةُ الاَحَدیَّة فی اللّاهوت و جَسَدُهُ صورَةُ مَعانِی المُلکِ والمَلَکُوت،
روح او در (عالم ) لاهوت، نسخه ی نمونه ی احدیّت و جسد او صورت معانی (عالم ) ملک و ملکوت،
و قَلبُهُ خَزانَةُ الحَیِّ الّذی لا یَمُوت ، طاوُوسُ الکِبریاء و حمام الجَبَرُوت .
و قلب او گنجینه ی خدای زنده ای است که نمی میرد ، طاووس کبریا و پرواز کننده در جبروت است . (غرائب قرآن : ١١٩ )
