آنچه که تمنّای وجود مبارک امام حسین علیه السّلام در کربلا بود؛ یعنی معرفت عُلیای خدای متعال و رسولش صلّی الله علیه وآله؛ معرفت بی واسطه ی غیر تا «اِرجِعی اِلی رَبِّک راضیَّه مرضیَّه فادخُلی فی عِبادی وادخُلی جَنَّتی»، همه در جلوه ی مبارک ایشان در عملکرد حضرتش در آنجا نیز بوده و آشکار شدند؛ همه ی آنها مراتب نورانی وجود مبارک خود آن حضرتند که خدای متعال آنها را در این واقعه آشکار و ظاهر فرمودند؛ و به این ترتیب: همه ی آنها در ساحت مقدّسه ی ایشان قابل دسترسی برای دیگران قرار گرفته اند.
لذا در توجّه به وجود مبارک ایشان به عنایت حضرتش می شود از آن معرفت و محبّت منحصر به فرد بهره مند شد؛ همان که کمی از آن گوهر گم شده برای همه ی خوبترینان کفایت می کند؛ و خدای متعال همه ی آن را به عنوان عطیّه به امام حسین علیه السّلام مرحمت فرمود . و یک معنای فرمایش حسین منّی و انا من حسینِ رسول اکرم صلّی الله علیه و آله حکایت از همین مقام و مرتبه دارد .
یا ربَّ الحسین بحقِّ الحسین ...
