در تفسیر «کهیعص» از ناحیه مقدّسه امام زمان علیه السّلام در توقیعی که شرف صدور پیدا کرده چنین آمده است: «ک: کربلا، ه: هلاکت، ی: یزید، ع: عطش، ص: صبر» (إرشاد القلوب ٢: ٤٢١) جمع بندی این فرمایش چنين می شود؛ مقام نورانی امام حسین علیه السّلام که در آنجا جلوه فرموده و خدای متعال به آن قسم ياد می فرمایند.
امام صادق علیه السّلام در تفسیر آن فرمودند:
«(خدای متعال) کفایت کننده ی شیعیان ما، هدایت کننده ای برای آنان، دانای به فرمانبرداران آنان، ادا کننده و وفا کننده به وعده ی خود که به آنان داده تا آنجا که آنان را به منزلتی که در باطن قرآن، به آنان وعده فرموده، برساند» (معانی الاخبار: ٢٨)
وجه جمع این دو روایت چنین خواهد بود، که خدای متعال به سبب امام حسین علیه السّلام کفایت از شیعیان فرموده و آنان را هدایت، سرپرستی، کرده و دانای به فرمانبرداران آنان بوده، ادا کننده، وفا کننده نسبت به ايشان می باشد تا آنجا که آنان را به منزلتی که در باطن قرآن وعده فرموده برساند و این جمع بندی موافق است با فرمایش رسول اکرم صلّی الله علیه و آله که فرمودند:
«و بالحسین تَسعَدون و به تَشقَون»(مئه منقبه:٢٢)؛
به سبب امام حسین علیه السّلام خلایق سعادت یافته (یعنی بهشتی می شوند) و به سبب ایشان است که شقاوت می یابند (یعنی مستوجب آتش شده و جهنمی می شوند).
