«جهاد فی الله» یعنی: تقدیم دار و ندار؛ تقدیم آنچه دارد و آنچه خواهد داشت به خدای متعال و در خدای متعال؛ تقدیم آنها در حالی که حضور خدای متعال را در درون و بیرون خود وجدان می کند؛ درونش مشحون از حضور او و بیرونش محاط بر اوست. در این حالت گاهی او به خدای متعال عمل می کند و گاهی خدای متعال به او عمل می کند. مصداق چنین کسی در آیات و روایات و زیارات فقط اهل بیت علیهم السّلام هستند.
«جهاد فی سبیل الله»؛ با توجه به معنی صراط و سبیل که اولاً وجود مبارک امیرالمؤمنین و ثانیاً هر کدام از ائمه علیهم السّلام است چنین می شود که تقدیم دار و ندار خود به امام علیه السّلام است. و در این حالت درون او پر از حضور وجود مبارک امام علیه السّلام و بیرونش در احاطه ی ولایی آن حضرت، لذا: عملی که در این حالت از او سر می زند ، گاهی عمل اوست به امام علیه السّلام و گاهی عمل امام علیه السّلام است به او. مصداق چنین کسی در آیات و روایات و زیارات شیعه ی اهل بیت علیهم السّلام است. چرا که مصداق صراط مستقیم (معاني الأخبار ص: 35) و سبیل الله (بصائر الدرجات ج1، ص: 311) وجود مبارک امام علیه السّلام است. به همین دلیل است آن جا که در زیارت اربعین صحبت از عملکرد امام حسین علیه السّلام «فی الله» است عمل ایشان برای خدای متعال و جلوه گاه ایشان است و آنجایی که صحبت از عملکرد ایشان «فی سبیل الله» است فدا شدن ایشان برای وجود مبارک خود و جلوه گاه خود ایشان است که هر فاعلی در فعل خود جلوه کرده و خود را تعریف می کند به همین دلیل است که به جز برای این دو مورد گمان شهادت امام حسین علیه السّلام، فداکردن عالی بر دانی و ظلمی دیگر بر ایشان بوده و عین نادانی است.
یار مفروش به دنیا که بسی سود نکرد
آنکه یوسف به زر ناسره بفروخته بود
