محبّت شدید یا «وُدّ»، محبّتی است که از شدّت، دل را می سوزاند. پای بندی به این محبت ؛ یعنی: «مودّت» (دوستی کردن) شرط واجب بهره مندی از همه ی دستاوردهای نبیّ خاتم صلّی الله علیه و آله است؛ از : معرفت، حقیقت، هدایت، تا جنّت. اوّل دلیل آن این است که حقیقت مقام نورانی و باطن ایشان همان محبّت الاهیّه است و از کوزه همان برون تراود که در اوست؛ لذا : آن چه که به اذن خدای متعال از ایشان شرف صدور یافته حقیقت و باطنش به جز آن محبت نیست؛ معنا و باطن اهل بیت ایشان، کتاب، دین، قبله ی حضرتش، همگی همان باطن حضرتش و آن همان محبّت الاهیّه به ایشان می باشد. به همین دلیل سبب منحصر به فرد یافتن آن دستاوردها و داشتن و بهره مندی از آن ها، «مودّت» است؛ داشتن آن محبت و پای بندی به آن که همان اطاعت است.
این «مودّت» ، نقطه ی کانونی دارد که در صورت یافتن و داشتن آن، گسترش آن در باطن همه ی دستاوردهای نبوی، قابل دسترسی است. خدای متعال به دلیل شرافت و کرامت حبیبش و نبیّش نزد خود، آن را برای امّت او نیز بیان فرموده است: «قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى» (شوری/٢٣) (بگو من در ازای آن چه در رسالتم برای شما ارمغان آورده ام، عوضی نمی خواهم مگر مودّت آن بانویی که نزدیک ترین به من است) . («قربی» ، مؤنّث «اقرب» به معنی نزدیک ترین بانو ؛ مانند کبری و اکبر). و ناگفته پیداست که آن نزدیکترین علیا حضرت به ایشان ؛ وجود مقدّس و مطهّر و مبارک حضرت فاطمه زهرا «صدّیقه کبری» است . حال كه امر دایر است بر این که محبّت الاهیّه در ما تشدید شود و آن حُسن بی همتای الاهی را در همه جلوه های انسانی و عبادی و رفتاری و اشیائی دوست داشته باشیم ، باید محبت و مودّت آن حضرت را در خود حاضر و تشدید و مستقرّ و مراقبت کنیم.
