ایّها النّاس! وجود مبارک رسول اکرم صلی الله علیه و آله تمام حسن الاهی است؛ به همین دلیل است که هنگام خلقت ایشان خدای متعال به خود تبریک گفته (شواهد التنزیل ٢: ٤٥٤) و خود را احسنُ الخالقین خوانده: فَتَبارک الله اَحسنُ الخالِقین؛ یعنی نه فقط من احسنُ الخالقینم بلکه هر چه از ایشان شرف صدور پیدا کند نیز احسن است.
تعریف رفتار و آئین و زندگی ایشان، در بیان خدای متعال بی تکلّف بودن است. قُل مَا اَسئلُکم عَلیه مِن اَجر وَ مَا انَا مِنَ المُتکَلِّفین (ص:٨٦)؛ یعنی: آنچه از وجود مبارک ایشان از رفتار و کردار، شرف صدور می یابد، میل مبارک و دل خواه ایشان بوده و به عنوان وظیفه، تکلیف، اجبار و وجوب نیست؛ یعنی معظّمٌ له از قِبَل خدای متعال شرطی نیستند بلکه دیگران مشروط به ایشان اند؛ یعنی از نظر خدای متعال: هر چه آن خسرو کند شیرین بُوَد.
رسیدن به آن رفتار و کردار و زندگی که حُسنِ تمام است و حَسَن می باشد فقط به سبب محبّت شدید به آن حضرت شدنی است پس آنگاه تحقّق محبوبُ المحبوبِ محبوبٌ.
«برکت» به معنی بهره ی فراوان از چیزی اندک است؛ خدای متعال در خلقت آن حضرت به خود تبریک می گویند، یک معنی آن این است که حتّی در حدِّ بی حد و در بی حدّی بی حدِّ خدای متعال، آن خلقت، احسنت و آفرین دارد؛ یعنی حتّی در آن حد نیز بهتر از این مقدور نیست! و محال است؛ و حکم عقل است که قدرت بر محال تعلّق نمی گیرد و یک معنی آن این است که نفس نفیس ایشان؛ یعنی این «واحد» (یک) که ظاهراً کم است ، «اَحَد» است؛ یعنی تک است، یکتای بی همتاست، او در یکتایی و بی همتایی خود چنان باقی به بقاء الله است که از «میم» نام مبارک احمد و محمّد اش صلّی الله علیه واله همه ی ملک الاهی پدیدار می شوند بدون آنکه از وجود مبارک ایشان کمی کم شده باشد.
وجود مبارک و نفس نفیس ایشان، حقیقت مشترک بین خلایق و فصل مشترکِ خالق و خلق می باشد (کوثر) و معنایِ آن ، فطریّات مشترکه در بین بنی آدم در تمام ازمنه می باشد که، سریانِ وجود مقدّس آن حضرت در آنان است : لا اله الّا الله، محمّد نبّی الله (صلّی الله علیه و آله).
و کلام آخر این که اوّلین و مهمترین نکته در رابطه با حضرتش، معرفتِ معظّمٌ له است. و راهکار آن پاسداری کردن (تقوا) و مراقبت از اوست که خود، حقیقت تقوا و مأمورِ به آن است (ق :١) و شاهد و شهید بر خلایق می باشد. (دخان: ٥٩، حج : ٧٨، فتح :٨، احزاب :٤٥، توبه :٩٤ و١٠٥) سپس شکفته شدنِ محبّتِ آن حضرت و تقویت آن به اطاعت، که؛ اطاعتِ از سر محبّت، عامل ِالحاق و اتّصال است، هرچه بیشتر، بیشتر. و تشدید محبّتِ ایشان به ابرازِ آن، به صلوات، به زیارت، به نیابت و به مودّت: محبّتِ شدید و تقیّد به آن، نسبت به کسی که دلِ او و میوه هایِ دلِ اویند و شارح و مبیّن و معلّم و مفسّر آئین او و رفتار و کردارِ آن حضرت که شکر خنده ی معظّمٌ له می باشد، وجود مبارک امام جعفر صادق صلوات الله علیهما و آلهما است که ولادتش قرین ولادت ایشان است. والسّلام
