بر سر سفره افطار معرفت2
«دین الهی» ؛ آئین یافتن و داشتن اوست؛ و ماه مبارک رمضان طلائی ترین فرصت بودن با او
حضور هر فاعلی در فعل خودش، بیش از حضور فعل در خودش است.
خدای متعال در خلقت خودش تجلّی فرموده؛ یعنی خودش را شناسانده؛ یعنی خودش را معرّفی کرده است.
آن "حضور" و آن "حقیقت" در خلقت خدای متعال و در ظاهر و باطن آن حاضر است و معرفت خدای متعال یعنی یافتن این حضور ،و داشتن اوست.
معرفت؛ گوهرگمشده ی هر انسان عاقلی در زندگی خود و همان دغدغه ای است که همه ی انسانها حتی از کودکی آن را در خودش احساس می کنند اگر چه نتوانند آن را کلمه کنند.
آنچه در این ماه مبارک به آن، به زیبایی، جلوه، معنویت ونورانیت داده همین فرصت طلایی برای پیدا کردن همین گمشده است.
خدای متعال به رحمت در خور خود، با دستور امساک از هر مزاحمی، خلوتکده حبیب خود را مهیای حضور خود فرموده است؛ میل و عمل را از او ستانده تا خود را به وی داده باشد؛ او را « خدادار» کرده باشد؛ « متقی» کرده باشد.؛ فقط به یک شرط ساده : امساک چند ساعت از چند مزاحم ، تؤام با توجه به حضور حق تعالی و دیده شدن ما توسط او؛ نه خاک دادن و طلا گرفتن؛ خاک دادن و نه کیمیا که اکسیر گرفتن.
کیمیا علمی است که با آن می توان فلز را تبدیل به طلاکرد، و اکسیر چیزی است که به محض تلاقی با فلز انرا طلا می کند ؛ خداداری (تقوای خدای متعال) طلا نیست، کیمیانیست، اکسیر است.
