آن چه ميان بنده و پروردگارش جدايي مي اندازد، زشتي ها و اعمال ناپسند اوست:
وَ أَنَّكَ لَا تَحْجُبُ عَنْ خَلْقِكَ وَ لَكِنْ تَحْجُبُهُمُ الْأَعْمَالُ السَّيِّئَةُ دُونَك (مهج الدعوات ص 181): (خدايا) تو از آفريده گانت در پرده نيستي، بلکه اين کردارهاي زشت است که ترا از آنان مي پوشاند.
اين جدايي را چگونه مي توان به وصل و همراهي بَدَل نمود؟
اظهار پشيماني؛ ندامت و بازگشت طعم شيريني دارد؛ طعم دوستي و رفاقت. اميرالمؤمنين عليه السلام مي فرمايند:
به سوي خداي عزّوجلّ توبه و بازگشت کنيد و اين گونه در محبت الهي داخل شويد چرا که خداوند توبه کنندگان و پاک شدگان را دوست دارد.
(بقره 222):
- اقرار به گناه؛ که موجب شكستن بت نفس است.
- استغفار؛ ﴿اي مردم، جان هاي شما به اعمالتان گره خورده، آن را با استغفارتان آزاد کنيد. و بار گناه پشت شما را سنگين کرده، به طولاني کردن سجده هاي خود، آن را سبک گردانيد.﴾
و استغفار راهي دارد؛ رفتن نزد وليّ خدا و از او تقاضاي بخشش کردن؛ هم از خدا و هم از او.
به ياد بياوريم شخص خطاکاري که روي رفتن نزد رسول خدا صلي الله عليه و آله را نداشت و خود را از حضرتش پنهان مي ساخت تا اينکه دو ريحانه ي نبوي را بر روي دوش خود قرار داد و به همراه ايشان به محضر ايشان رسيد. رسول خدا صلي الله عليه و آله لبخند بر لبانشان نقش بست، شفاعت حسنين عليهماالسلام را در حق آن پذيرفت و فرمودند:
تو بخشيده شده هستي.
پس آيه نازل شد:
وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُكَ فَاسْتَغْفَرُوا الله وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا الله تَوَّاباً رَحِيماً (بحارالأنوار ج43 ص318)
و اگر آنان هنگامي که بر خود ستم مي کنند، نزد تو آيند، پس از خداي متعال مغفرت خواسته و پيامبر براي آنان مغفرت بخواهد، خداي متعال را حتما بسيار توبه پذير مهربان خواهند يافت.
و اگر ما را امکان شفيع بردن دو سيّد جوانان اهل بهشت نيست، امکان حضور در حرم مطهر رضوي و توان شفيع قرار دادن حضرت علي بن موسي الرضا عليه السلام که پاره اي از وجود مبارک رسول اکرم صلي الله عليه و آله است، هست. و چه زيباست نام شما ائمه عليهم السلام فَما أحلَي أسمَائَکُم (زيارت جامعه کبيره)
- توبه و بازگشت
امام باقر عليه السلام:
خوشحالي خدا از بازگشت بنده اش را بيش از شادي شخصي مي داند که زاد و توشه ي گمشده ي خود را مي يابد. (الكافي ج2 ص435)
حاج شيخ عباس قمي عليه الرحمه در مفاتيح الجنان مي نويسد:
همانا در خبر است که در آخر هر روز از روزهاي ماه رمضان در وقت افطار حق تعالي هزار هزار کس را از آتش جهنم آزاد مي کند و چون شب جمعه و روز جمعه مي شود در هر ساعت هزار هزار کس را از آتش جهنم آزاد مي کند که هر يک مستوجب عذاب شده باشند و در شب و روز آخر ماه بعد آنچه در تمام ماه آزاد کرده است آزاد مي کند. پس اي عزيز، مبادا که بيرون رود ماه رمضان و گناهان تو باقي مانده باشد و در هنگامي که روزه داران مزد هاي خود را بگيرند تو از جمله محرومان و زيانکاران باشي.
آيا در اين ماه که خداي کريم اينگونه مي بخشد – حتي بدون اينکه طلب مغفرت کرده باشيم – چقدر انسان بايد بدبخت باشد که از اين ماه محروم بيرون برود.
