در واقعیت بیرونی، ماده نمی تواند به معنا حد بزند؛ از گسترش معنا، ماده نمی تواند جلو گیری کند؛ لذا وقتی که قرآن یک حقیقت نورانی غیر مادی بود، این الفاظ نمی توانند آن را در خودشان نگه دارند و مانع شوند که آن نور به بیرون تلألو و تابش داشته باشد. کسانی که چشم برزخی شان باز شده باشد می بینند که این نور از آیات بلند می شود و آیات تلألو دارند.
پس یکی دیگر از راه هایی که ما می توانیم این معنا را به خودمان منتقل کنیم، لمس کردن قرآن است. لمس کردن هر آیه ای از قرآن سبب می شود که معنا و فهم و نوری که در آن آیه هست به باطن انسان منتقل شود.
حالا! امیرالمؤمنین صلوات الله علیه فرموده اند: همه ی قرآن در سوره ی حمد است، همه ی حمد در بسم الله آن است، همه ی بسم الله الرحمن الرحیم در نقطه ی زیر باء بسم الله است، و آن نقطه من هستم.
یک معنی این فرمایش این است:
همه ی حقیقت قرآن در همین یک نقطه جمع است و همه ی آن حقیقت الهیه ی پنهان و مکنون در قرآن از همین یک نقطه می تواند بیرون بیاید.
ادامه دارد...
