لطیف ترین، دقیق ترین و مؤدبانه ترین اتفاقی که در این ارتباط می تواند وجود داشته باشد این است که آدم با "محبت" این کار را بکند، نه اینکه فقط چون ناچارم، چون به جایی نرسیده ام، راهم را گم کرده ام، زندگی ام را تباه کرده ام، دستم خالی است!
اینها همه سر جایش، امّا آنچه که همه ی این حوائج را یکجا جمع می کند و مؤدبانه و محترمانه اش می کند این است که همه ی اینها آغشته به محبت وجود مبارک اهل بیت علیهم السلام بوده باشد؛ از امام حسین علیه السلام بخواهد در حالی که برای محبت یا مصیبت ایشان دارد گریه می کند؛ از ایشان بخواهد در حالی که دلش برای طفل شیر خواره ی او پرپر می شود؛ از ایشان بخواهد در حالی که برای غربت و تنهایی و مظلومیت ایشان دلش دارد می سوزد.
ادامه دارد...
