مؤمن کسی است که به حضور خدای متعال و صاحب ولایتش در موطن نفسش امنیت می بخشد، کاری نمی کند که باعث آزردگی آنها بوده باشد؛ ناروا حرف نمی زند، نامربوط فکر نمی کند، ولو اینکه دیده نشود بی ادبانه رفتار نمی کند، امّا نکته این است:
یک وقت هست که این توجه، این تذکر و در نتیجه این مقبولیت، یک دقیقه، پنج دقیقه، مدت معینی طول می کشد و بعد به آدم غفلت دست می دهد؛ خوب! این آدم مؤمن هست، امّا متفاوت با آن کسی که ایمانش دوام دارد، توجه و تذکرش دوام دارد.
این ایمان وقتی دوام پیدا کند، این توجه و تذکر وقتی دوام پیدا کند، به آن گفته می شود" تقوا " ؛ قصه ی اصلی تقوا و حکایتش از اینجا شروع می شود.
ادامه دارد...
