حضور قلب نداشتن در اعمال و آداب و عبادات در دین مال ذهن شلوغ است. به میزان حضور قلب در هر عبادتی آن عبادت قبول است.
نیت عمومی هر عبادتی در نزد هر متدینی" قربةالی الله" است؛ نزدیکی به خدای متعال به معنی نزدیکی در مکان نیست؛ فاصله ای که خدای متعال با هر کسی دارد با کس دیگر متفاوت نیست.
پس به این ترتیب تقرب به خدای متعال، وجدان حضور خدای متعال است که برای کسی که خدای متعال به او اجازه داده باشد این وجدان و این احساس حضور، محسوس و ملموس خواهد بود، حاصل خواهد بود، امّا برای آن کسی که نه، نه!
لذا آن عمل و آن عبادتی برای هرکسی مؤثرتر، مفیدتر و عالی تر است که این نتیجه در او بیشتر بوده باشد.
