افطار در روز عید؛
آخرین و برترین افطار با تربت (؟!)
در ماه مبارک رمضان با توجه به کیفیت ایام و همین طور کیفیت اعمال و عبادتی که در آن انجام شده که عبارت است از روزه داشتن ، خود صائم پاکِ پاکیزه می شود ؛ ایامی که، ساده ترین اعمال در آن که نفس کشیدن است،عبادت است، خوابیدن عبادت است؛ یعنی: حتی نفس کشیدن و خوابیدن هم انسان را به یاد خدای متعال می اندازد و باعث تقرب به او می شود.
حالا رسیده به انتهای مسیرِ این ایام و بنابر آن است به جز آنچه اتفاق افتاده، عید هم بوده باشد ؛ به جز آنچه اتفاق افتاده و انجام داده و بهره آنرا به او داده اند ، قرار است خدای متعال به او عیدی هم بدهد.
در این ضیافت عجیب و غریب الهی به جز آنکه خدای متعال پذیرایی خاص و ویژه فرموده، علاوه بر اینها بنابر آن است حق الزحمه ی ماهیانه داده شود به علاوه ی عیدی.
حالا در این عید دیدنی توصیه شده، و فرموده اند روزه داشته باش ، ولی افطار کن، با چه؟ با تربت امام حسین علیه السلام؛ یعنی چه؟!
صائم در مواجهه با این اعمال و ایامی که برای او نورٌ علی نور بوده، پاک پاکیزه شده، حالا در این نفس پاک پاکیزه اولین چیزی که بعد از این همه نورانیت و طهارت می گویند واردش کن، تربت سیّد الشهداست؛ یعنی چه؟
تربتی که فرموده اند:
برای هر دردی دواست؛ فقط صحبت درد جسمانی نیست، بلکه: "لکلّ داء دواء" (فقه الرّضا: ۳۴۵) ؛ دوا برای هر دردی است؛ یعنی به این ترتیب آنچه در انسان نقص است، عیب است، مرض است - معنوی و مادی - همه را جبران می کند؛ درمان می کند.
بالاتر از همه ی اینها:
کسی که در موطن نفس پاک خود تربت کربلا را وارد می کند، تربت کربلا آن شخص را کربلایی می کند و خدای متعال کربلایی شدن را برای بنده هایش دوست دارد.
رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم فرمودند: "أحب الله من أحب حسینا"؛ خدای متعال دوست دارد آن کسی را که حسین را دوست داشته باشد.
حتما برای شما هم تجربه شده است که غذای نذری روز عاشوراکه روز مصیبت و عزای امام حسین علیه السلام است ، طعم و مزه ی خود امام حسین علیه السلام را می دهد.
در هر حرمی که شما غذای حرم را میل می کنید، حضور حال و هوای صاحب آن حرم را از طعام سفره او می فهمید.
حالا خدای متعال به عنوان خروج از روزه، خروج از ایام صیام، با تربت امام حسین علیه السلام دارد این ضیافت را به پایان می برد؛ یعنی:
در واقع خدای متعال ، برای وجود مبارک مهمانان خود بعد از این همه پاکی و پاکیزگی ، به عنوان بخش پایانی این ضیافت الهی، معرفت امام حسین علیه السلام ، و حسینی بودن را می طلبد ؛ حسینی بودن رااز طرف خود ،برای الهی بودن آنان دوست دارد.
