حقیقت روزه چه ظاهرا و چه باطنا ، امساک و پرهیز است ،
و نیت اساس عمل و عبادت است ؛
لذا:
در ابتدای ماه مبارک برای تمام ماه نیت کنیم که در این ماه با درون و بیرون خود بجز از خدای متعال و حبیب او و احباء او پرهیز می کنم . و همین نیت را هر سحر و با تک تک اعضا و جوارح خود تکرار کنیم ؛ و به این ترتیب قصد کنیم و سعی کنیم با همه وجود روزه بگیریم .
و نکته کلیدی دیگر :
طبق فرمایش حضرت امیر علیه السلام در حدیث نورانیت ، در آیه شریفه « استعینوا بالصبر و الصلوة فانها لکبیرة الا علی الخاشعین » ؛ مقصود از صبر ، رسالت رسول الله است ، و منظور از صلوة ، ولایت من است که به جز بر فروتنان ، سنگین می باشد .
و نیز روایت ذیل همین ایه شریفه که صبر را به روزه تأویل فرموده ؛
چنین است که در ماه خدای متعال می توان با داشتن روزه با توجه و بامعنا ، وجود مبارک حبیب حق تعالی را در موطن نفس یافت و داشت ؛ همان که حقیقت همه اسماء و صفات الهیه ، و جامع جمیع همه مقامات و کمالات الهیه ، و کلمه تامه الهیه ، و حسن تمام الهی است .
مهمترین فریضه در این ماه مبارک گرفتن روزه با توجه به حقیقت آن که رسول الله صلی الله علیه و آله است ، می باشد ؛ و لذا: رعایت ادب حضور مبارک ایشان در این عبادت ،
و نیز تحمل با رغبت تشنگی و گرسنگی آن در ظرف زمانی شهر الله ؛ که فرمودند:« ان الله مع الصابرین ؛ بقره : ۱۵۳ ، و سه آیه دیگر » ،
و سپس تامل و انتظار تفضل الهی هنگام افطار ( پیش از میل کردن غذا ) ، هر روز ، و بیش از آن در عید فطر ؛
و به این ترتیب امید یافتن( وجدان ) حضور خدای متعال و حبیب و احباء او ( معرفت ) ؛
پس: با رعایت ادب آن محضر مقدس و مبارک و عظیم ،با ترک محرمات و اتیان به واجبات ( ایمان) ؛
سپس با تمنا و توسل و استمداد ، سعی در دوام توجه و نگه داشتن آن در متن زندگی؛ بودن با او و برای او( تقوا) .
و مهمترین مستحب در این ماه استغفار و دعا و قرائت و تلاوت قران و نیز ختم سوره قدر ؛ شبی هزار بار تا شب ۲۳ ، و بالاخص خود شب ۲۳ می باشد.
نزول قران مجید در این ماه ؛ « شهر رمضان الذی انزل فیه القران » ، فضای همه این ماه مبارک را آکنده از خود ساخته ؛ لذا : به دلیل تکریم و تشریف و برکت حبیب علی الاطلاق او در این ضیافت الهی ، بهره مندی از آن را در حد تنفس با توجه و قصد ، آسان فرموده است .
و چه بهره شگفت انگیزی خواهد بود اگر ان نفس و دم ، آمیخته باصلوات باشد ! ؛ مگر کاینات مشحون از طنین صلوات حق تعالی و ملائکة الله بر حبیب خود و احباء ایشان نیست که اکنون نزول قران مجید آنرا نور علی نور فرموده است؟!
