ماه مبارک رمضان؛ "شهرالمعرفة"؛ ماه معرفت
«شهر دعیتم فیه الی ضیافةالله»؛ ماهی است که به تعبیر رسول اکرم صلی الله علیه و آله خلایق به مهمانی خدای متعال دعوت شده اند. وچه مهمانی بالاتر از این، که در آن خدای متعال خود میهماندار است؛ بنفس نفیس خود- سبحانه و تعالی- پذیرای میهمانان خود است؛یافتن و داشتن او - جل جلاله- در سفره پذیرایی این ضیافت است.
علت ضیافةالله بودن این ماه این است که: اولا خدای متعال دم دست خلایق هست که معرفت او را تناول کنند؛ بیش از هر وقت دیگر حضور او را دریابند؛ آسانتر و بیشتراز هر وقت دیگر.
اگر بنا بوده باشد آدم به جایی دعوت شود که به او معنا بخورانند، حقیقت را در اختیارش قرار دهند که تناول کند؛ با ظاهر نامرتب، با باطن آلوده، با رفتار نامنظم، با سر به هوایی که نمی شود.
و اساس رفتار و کردار انسان و کیفیت آنها، «نیت» است ؛ پس : برای تنظیم رفتار و کردار خود در ماه مبارک و با توجه به ابن که حقیقت روزه «امساک»است؛ در این محضر خاص الهی، چنین نیت کنیم ؛با این فهم نیت کنیم: خدایا! از هر چیزی که تو راضی نباشی؛ از هر چیزی که غیر تو و غیر حبیب تو باشد، من امساک می کنم؛ با همه قلبم؛ روحم ؛با تک تک ذرات تنم ، و اجزا و اعضای بدنم ، از هر چیزی که رضای تو در آن نباشد، رضای تو و حبیب تو در آن نبوده باشد روزه می دارم ؛ امساک می کنم.
درست است که از حرف تا عمل خیلی فاصله است ولی بالاخره بخواهد عملی اتفاق بیفتد اولا از خواستن شروع می شود، از قصد شروع می شود تا به عمل منتهی شود.
به ما یک ماه فرصت داده شده که وقتی این مسیر را طی می کنیم، برسیم به جایی که بجز خدای متعال و ولیّ اش و حبیبش برای ما نمانده باشد. از هر چه غیر آنان و رضای آنان است امساک کرده باشیم، اعراض کرده باشیم.
اگر ما هر روز این نیت را در خود تجدید کنیم، این خواسته و این اراده در ما تجدید و تقوبت می شود. عنایت خدای متعال و وجود مقدس حبیبش و ولیّ اش هم در این ماه بیش هر ماهی مدد رسان هستند؛ مدد می کنند که این ایام را بتوان با این نیت، با این قصد و با این توجه طی کرد، و باطن خود را به آن آراسته کرد ؛ و بدین سان به خود آنان اراسته شد؛ خدادار شد؛ متقی شد.
