از رنجی که می بریم
از ابان بن تغلب نقل شده که گفت: امام شهید صلی الله علیه فرمودند:
"من أحبنا كان منا أهل البيت. فقلت: منكم أهل البيت فقال: منا أهل البيت، حتى قالها -ثلاثا- ثم قال علیه السلام: أما سمعت قول العبد الصالح «فمن تبعني فإنه منى»":
هر کسی ما را دوست بدارد، از ماست.
عرض کردم: از شما اهل بیت؟!
پس سه بار فرمودند: از ما اهل بیت.
سپس فرمودند: آیا گفته آن بنده صالح را (در قرآن) نشنیده ای: «پس هر کسی از من پیروی کند از من است»؛ (ابراهیم: ۳۶)؛ (نزهة الناظر وتنبيه الخاطر: ۸۵).
پس بنا بر فرمایش فوق، ادعای محبت اهل بیت علیهم السلام، بدون تبعیت از آنان، لاف گزاف است؛ چرا که: نشانه داشتن محبت، پیروی کردن است؛ و عقل و نقل بر همین حاکم است:
«قل إن کنتم تحبون الله فاتبعونی، یحببکم الله»:
بگو اگر خدای را دوست دارید، پس از من پیروی کنید (که پیام آور اوامر و احکام او هستم)؛ (آل عمران: ۳۱).
و یا:
«قل لا اسئلکم اجرا الا المودة فی القربی»؛
بگو من برای آنچه برای شما آورده ام عوضی نمی خواهم مگر محبّت شدید و پای بندی به آن بانویی که نزدیکترین کس به من است؛ (شوری: ۲۳)؛:
؛ یعنی بهره مندی از مواهب رسالت رسول الله صلی الله علیه و آله؛ از معرفت، حقیقت، تربیت، ولایت، طهارت، نورانیت، و جنت، موکول به دوستی کردن با آن نزدیک ترین بانو در خویشی با وی و نزدیکان ایشان است؛ «دوستی کردن»؛ و نه فقط دوست داشتن؛ یعنی: با محبت از آنان اطاعت کردن.
و یا
«انما یتقبل الله من المتقین»:
این است و جز این نیست که خدای (اعمال و عبادات) را فقط از خداداران می پذیرد؛ (که همان بیان دیگری از مودت است)؛ (مائده: ۲۷).
