نکته معرفتی-تربیتی مهم این که: هر مرتبه و مقامی را که در سیر تربیتی دین الهی واجد می شوید، حضور معنا و حقیقت آن را در خود وجدان کرده و می یابید:
اگر به خلعت بندگی حق تعالی آراسته شده باشید؛
اگر به خادمی درگاه مطهر اهل بیت علیهم السلام نایل شده باشید؛
اگر توبه تان قبول شده، و از گناهان پاک شده باشید؛
اگر خود و عملکردتان مورد رضایت صاحب الزمان علیه السلام شده باشد،
بنده شدن، خادم شدن، و طهارت و نورانیت و رضایت آن مقامات و کمالات را در موطن نفس خود می یابید.
حال با توجه به عرایض فوق، روایت ذیل را ملاحظه کرده، و به ارزش شگفت انگیز روضه خواندن و گریه کردن بر امام حسین علیه السلام و زیارت معظم له توجه فرمایید:
ابوحمزه از امام باقر علیه السلام نقل کرده اند که آن حضرت وقتی آیه «إنا لننصر رسلنا والذين آمنوا فى الحيوة الدنيا ويوم يقوم الأشهـد»؛( ما حتما فرستادگان خود و کسانی را که ایمان آورده اند ، در زندگانی دنیا و روز برپایی شاهدان [ که بر کردار دیگران شهادت دهند] یاری می کنیم) (غافر: ۵۱) را تلاوت می کردند، می فرمودند:
الحسين بن علي علیهماالسلام منهم، ووالله، إن بكاكم عليه، وحديثكم بما جرى عليه، وزيارتكم قبره، نصرة لكم في الدنيا، فأبشروا فإنكم معه في جوار رسول الله صلی الله علیه و آله؛ (فضل زيارة الإمام الحسين علیه السلام: ۴۸؛ تفسير أبي حمزة ثمالي: ۲۹۰).
حسین بن علی علیهماالسلام از زمره آنانی است که خدا وعده نصرتش را داده؛ و به خدا قسم گریستن شما بر او و بیان مصائبی که بر او وارد شده ، و زیارت کردن قبرش یاری کردن شماست در دنیا. پس بشارت باد بر شما که با او در جوار رسول الله خواهید بود.
توضیح اینکه : توجه و تذکر به هر امری، حاضر داشتن آنست؛ و توجه و تذکر دادن هر امری به دیگران سعی در حاضر کردن آن برای دیگران؛ و چنین است که برپا داشتن مجالس ذکر مصائب امام حسین علیه السلام، و رفتن به زیارت ایشان، زنده نگاه داشتن اقدامات ایشان، و در حقیقت، نصرت معظم له می باشد.
