امام عسکری علیه السلام از رسول خدا صلی الله علیه و آله نقل فرمودند:
هر بنده ای که در نماز خویش از خدا غافل شود و به غیراو توجه کند، خداوند به او می فرماید:
بنده من !
به چه کسی توجه می کنی؟
و چه کسی را طلب می نمایی؟
آیا پروردگاری جز من می خواهی؟
یا مراقب و پاسبانی غیر از من می طلبی؟
و یا بخشنده ای جز من می جویی؟
در حالی که من ارجمندترین ارجمندان،
بخشنده ترین بخشندگان
و برترین دهندگان هستم.
تو را پاداشی دهم که به قدر و اندازه در نیاید.
به من روی کن که من به تو روی کرده ام و فرشتگان من نیز به تو توجه دارند.
پس از آن، اگر بنده غافل از غفلت خویش منصرف شود و به خداوند توجه کند، گناه غفلتی که از او سر زده است بخشیده می شود
و اگر برای بار دوم از خدا غافل شود و به غیر او توجه کند، خداوند سخن یاد شده را تکرار می کند؛
پس اگر از غفلت خویش باز گردد و به خدا توجه کند، خداوند گناه بی توجهی او را می بخشد و از وی در می گذرد
و اگر برای بار سوم ازخدا غافل شود، خداوند باز فرموده خویش را تکرار می کند؛ پس اگر از حال غفلت به توجه باز گردد، خداوند گناه غفلت او را می بخشد.
ولی اگر برای بار چهارم از خدا غافل گردد، خداوند از او روی بگرداند و فرشتگان نیز چنین کنند.
آن گاه خداوند به چنین نماز گزاری گوید:
ای بنده من! تو را به همان چیزی که بدان روی کردی واگذار نمودم.
تفسیر امام حسن عسکری علیه السلام :۵2۴
