زائر، هنگامی که مقبول و مورد رضایت شد، صاحب حرم او را در حرم خود نگاه داشته، و او را منسوب به خود می کند؛ زائر رسول اکرم صلی الله علیه و آله می شود: محمّدی و یا احمدی؛ زائر امیرالمومنین علیه السلام می شود: علوی؛ ...و همچنین است حسینی و رضوی و مهدوی شدن.
شما در سفرهای زیارتی خود چه بسا، اصحابی از اهل بیت علیهم السلام را زیارت کردید که مرقد مطهر آنان بیرون از حرم ارباب آنان است؛ مانند: میثم تمار؛ کمیل بن زیاد نخعی؛ جناب مسلم بن عقیل علیه السلام؛ طفلان حضرت مسلم؛ جناب حر و جناب اباصلت هروی در مشهد و جناب عبدالعظیم حسنی علیه السلام در شهر ری. زیارت هر کدام از این عزیزان، طعم معرفت و محبت کسی را می دهد که ولیّ اوست ؛ زائر آنکه علوی است، حال و هوای معرفت و محبت امیر علیه السلام را از او می یابد، و زائر آنکه حسینی است، عِطر معرفت و محبت امام حسین علیه السلام را از او می شنود...؛ پس: هر کسی که دل سوخته در معرفت و محبت هر امامی داشته باشد، بوی عِطر و هُرم گرمای محبت و معرفت ایشان، از او شنیده می شود . پس به این ترتیب حیف نیست شیعه زادگان با وجود اعتقاد و محبت به پیامبر و اهل بیت مطهر ایشان که دارای همه مقامات و کمالات الهی بوده، و صاخب بخشش ورحمت و مهرالهی هستند، منسوب به یکی از آنان نشده، رَخت از این دنیا ببندد؟! و در آن سرا از بهترینانِ بندگانِ خدای متعال و یاران و همنشینان آنان علیهم السلام نباشد؟!
