1. زیارت مقبول:
مقام نورانی اهل بیت علیهم السلام، همان رحمت واسعه الهیه، و مِهر گسترده الهی در عالمیان است و چنین است که «مَن أتاکُم نَجی»: هر گرفتار که بر درگاه شما آید، نجات یابد.
ای آنکه ز درگاهت نومید نگردد باز
هرکس که به امیدی برخاک درت افتد
برای همه، این معنا تجربه شده است که حالِ بعد از هرعبادتی -با هر کیفتی- متفاوت از حال پیش از آن عبادت است؛ در حالیکه معمولا در این عبادت ها که نمونه اعلای آن نماز است، نمازگزار خوشحال است که باطن نماز او راکسی نمی بیند؛ نمازی که او فقط به تکبیر اول و آخر آن توجه داشته است. با این همه، حالِ او بعد از نماز بهتر از پیش از آن است.
و زیارت نیز یکی از عبادات است، عبادتی که مراجعه مستقیم و آگاهانه و از سر رغبت و محبت به درِ دربار مهر و رحمت الهی اهل بیت علیهم السلام است. پس: حالِ بهتر از قبل داشتن در هنگام حضور در حرم مطهر و در هنگام زیارت، چشم داشت درستی از آن درگاه است.
بازخورد قلبی و نفسی آن عنایت و رحمت؛ سکینه و آرامش دل، و حلاوت و شیرینی کام است؛ پس: میزان آن عنایت مبارک در هر عبادتی و بخصوص در هر زیارتی، به میزان دریافت سکینه دل و حلاوت کام است. و حالا هنرِ زائرِ مومن و صادق می تواند این باشد که توجه و تحفه دریافتی از ناحیه مقدسه را در زیارت ایشان، حفظ و نگهداری کند. خواهید پرسید چگونه؟ با انجام ندادن هر کاری که آنرا از ببن برده و یا کم رنگ کند:
غفلت از حضور حضرتش؛ گناه از هر قبیل و هر قدر ظاهرا اندک؛ کار لغو و بیهوده و یاوه ؛ مانند: حرف زدن و شنیدن و دیدن های بی فایده و غفلت آفرین که مرسوم و معمول و متداول است، و بهره ای بجز پرت کردن حواس از حفظ توجه به آن حضور ندارد.
و خلاصه اینکه:
بازخورد زیارت و مواجه و ملاقات با ساحت مقدسه وجود مبارک معصومین، در قلب و روح زائر، آرامشی همراه با مهر و رحمت است که همه به میزان معرفت و محبت و رعایت ادب درآن محضر مبارک، برخوردار می شوند. ولی اکثرا بعد از مدت کوتاهی، بعد از مراجعت از سفر و حتی بعد از بیرون آمدن از حرم مطهر، به دلایلی که گفته شد، آنرا از دست می دهند، و یکی از دلایل سفر های متعدد بعضی، همین امر است: خالی شدن از یافته معنایی که در زیارت، آن را یافته بودند، و حالا تُهی شدن از معنا که کلافه کننده است.
