آنچه در این فرآیند بیش از روال عادی توبه وجود دارد، قید «آمن» در آیه ۷۰ است که مربوط به تبدیل سیئات به حسنات است؛ عمل تغییر نمی کند؛ بلکه همان، از بدی به خوبی تغییر می کند. آن ایمان از چه نوعی است که چنین می کند؟!
که بی شک اعلا و عال‌العال از آیات و بینات انبیا عظام صلوات الله علیهم اجمعین است: ایمان به ولایت الهیه وجود مبارک حضرت محمد بن علی؛ امام محمد تقی؛ امام جواد؛ جواد الائمه علیه و علیهم السلام:
از رسول الله صلی الله علیه وآله نقل شده که ایشان فرمودند:
«من أحب أن يلقي الله وقد رفعت درجاته وبدلت سيئاته حسنات فليوال محمد الجواد علیه السلام» (الفضائل ابن شاذان: ۱۶۶؛ الروضة: ۱۵۵)
«هر کسی دوست دارد که خدای را دیدار کند در حالی که بلند مرتبه گردیده و سیئاتش تبدیل به حسنات شده، باید به ولایت محمد جواد علیه السلام درآید (یعنی: به گردانیدن او بگردد)».
یک معنای این فرمایش می تواند این باشد که در ولایت بقیه ولات امر الهی، مبادرت به سیئه، سیئه محسوب شده؛ و چه بسا از بابت «حسنات الابرار سیئات المقربین» (کشف الغمه۲: ۲۵۴)، زشتی آن بیشتر می شود؛
ویا از بابت «حب علی حسنه لاتضر معها سیئه»(فضائل شاذان: ۹۶)، آن گناه، سبب سقوط او در عالم ایمان نمی شود. اما در ولایت وجود مبارک امام جواد علیه السلام، بجای همه آنها «یبدل الله سیئاتهم حسنات».
تعبیری که در یکی از زیارتنامه های ایشان، در وصف ساحت مقدسه ایشان آمده، بی نظیر است:
«السلام علی الباب الاقصد، و الطریق الارشد...»
«سلام بر تو ای نزدیکترین در، و رساترین راه ...»
یا لیتنی کنت معکم فأفوز فؤزا عظیما، و رحمت الله و برکاته.
