يعنى: در سفر زيارتى اگر به قاعده وقانونش، رفته و برگشته باشى، بايستى تعليم ديده باشى كه در باقي مانده ی عمر خود چه گونه در حضور وجود مبارك امام زمان عليه السّلام وبه همراه ايشان زندگى كرده، وبه اين ترتيب از اهل هدايت وسعادت ونجات وجنّت گردى. او شاهد وناظر بر عالميان وما در مشهد ومحضر آن حضرت هستيم؛ پس: كسى كه با فهم اين معنا وبا تذكّر به اين حقيقت كه ما از طرف آن اعلاحضرت ديده مى شويم و در محضر ايشان هستيم، زندگى كرده، ورعايت ادب حضور در اين محضر را بكند، از همان كسانى است كه در ولايت ايشان بوده وچنان از عنايت ايشان بهره مند است كه تقدّم وتاخّر در ظهور زيانى به او نمى رساند.
«اعْرِفْ إِمَامَكَ فَإِنَّكَ إِذَا عَرَفْتَهُ لَمْ يَضُرَّكَ تَقَدَّمَ هَذَا الْأَمْرُ أَوْ تَأَخَّرَ»:
امام خود را بشناس که چون او را شناختی امر (ظهور) چه پیش افتد و یا دیر فرا رسد تو را زیانی نمی رساند. (کمال الدین۲: ۴۸۳ از امام صادق علیه السّلام).
و راز و رمز بهره مندی از خورشید پس ابر همین است؛ همان گونه که خود فرمودند:
«و امًا وَجهُ الإنتِفاعِ بی فی غَیبّتی، فَکالْإنتِفاعِ بالْشَمْسِ اِذا غَیَّبَها عَن الأبصٰارِ السَّحاب»:
و امّا چگونگی بهره مندی از من در دوران غیبتم، هم چون بهره مندی از خورشید است ، هنگامی که ابرها آن را از دیدگان پوشانده باشند (احتجاج ۲: ۴۷۱ ؛از امام زمان علیه السّلام)
