حال اگر راهى زيارت هستيد، بدانيد كه:
١. از وقتى كه عز‌م تان براى رفتن به زيارت جزم شد، شما زائر محسوب مى شويد.
٢. بهره ی شما در اين سفر و عمل، بنا بر قاعده اى است كه خداى متعال بيان فرموده:
"اِنَّمَا يَتَقَبَّلُ اللهُ مِنَ المُتَّقِين":
اين است وجز اين نيست كه خداى فقط از خداداران مى پذيرد(مائده: ۲۷)
يعنى: خداى متعال، هر عملى را فقط از كسانى كه از او وعزيزان او پاسدارى مى كنند؛ ادب محضر مقدّس آنان را رعايت كرده، وآن چه را كه اقتضاى حرمت ومحبّت ورضايت آنان است، انجام مى دهند، قبول مى فرمايد.
٣. درست است كه وجود مبارك هر كدام از اهل بيت عليهم السّلام، حقيقت گسترده در خلقت هستند؛ امّا با اين همه نقطه ی كانونى جلوه ی وجود مبارك هر يك از ايشان عليهم السّلام، حرم مختصّ به هر كدام است.
٤. به آن جا كه مشرّف شده ايد، جايى است كه منطقه اش حرم است، نه فقط شهر وداخل در عمارتى كه در آن ضريح مطهّر است، و در حرم مودّب باشيد. مراقب رفتار وكردار خود حتّى در حین استراحت باشيد. لوليدن در بازار و تفرّج در اغذيه فروشى ها، شين وشاد وشنگول بودن، زيبنده ی زائرى نيست كه به خانه ی آل الله عليهم السّلام مشرف شده است؛ خانه اى كه اصلاً متعلق به حضرت زهراى اطهر سلام الله عليها است.
٥. آن ذات مقدّسى كه ما به زيارت آن شتافته ايم، صاحب حقيقت الهيّه است كه به اذن الله محيط بر كون و مكان، ومحيط بر ما حضور داشته وناظر بر ماست. مراقب او باشيم كه او مراقب ماست. مواظب او باشيم كه او مواظب ماست. به قول آن كه گفت:
يك چشم زدن غافل از آن شاه نباشيد
شايد كه نگاهى كند آگاه نباشيد
٦. هشداريم وآگاه باشيم كه مقدار وميزان بهره مندى ما در زيارت، به ميزان رضايت مندى وجود مبارك صاحب حرم از ماست؛ حال كه چنين است پس: با محبّت و ادب قدم برداريم؛ بلكه آن جا با محبّت وادب نفس بكشيم.
۷. يادمان باشد: ميزان قبولى زيارت در نجف به قدرى است كه علوى شده باشى، ودر كربلا به قدرى است كه حسينى شده باشى، ودر مشهد به قدرى كه رضوى شده باشى، وهم چنين است در بقيّه مشاهد مشرفه.
۸. وبعد اين همه، چاره اين همه شرمندگى و درماندگى در كوران زندگى اين است كه يا بايد خودت را آن جا كه مشرّف شدى، گذاشته و برگردى، ويا آن كه را كه آن جا هست با خودت ودر خودت نگه داشته وبرگردى. وكسانى كه سير وسيراب نشده از زيارت بر مى گردند، همان هايى هستند كه مدّت كوتاهى بعد از برگشتن، خالى بودن خود را از معنا ومعرفت حرمى كه به آن مشرّف شده بودند، يافته وباز هواى آن جا را مى كنند.
۹. وآخرين حرف: از قيمتى ترين دست آوردهاى زيارت، يافتن فهم اين روايت از امام حسين عليه السّلام است:
«خَرَجَ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ علیه السّلام عَلَى أَصْحَابِهِ فَقَالَ أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّ اللَّهَ جَلَّ ذِكْرُهُ مَا خَلَقَ الْعِبَادَ إِلَّا لِيَعْرِفُوهُ فَإِذَا عَرَفُوهُ عَبَدُوهُ فَإِذَا عَبَدُوهُ اسْتَغْنَوْا بِعِبَادَتِهِ عَنْ عِبَادَةِ مَنْ سِوَاهُ فَقَالَ لَهُ رَجُلٌ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ بِأَبِي أَنْتَ وَ أُمِّي فَمَا مَعْرِفَةُ اللَّهِ قَالَ مَعْرِفَةُ أَهْلِ كُلِّ زَمَانٍ إِمَامَهُمُ الَّذِي يَجِبُ عَلَيْهِمْ طَاعَتُهُ»
وقتی حسین بن علی علیه السّلام وارد بر یارانشان شده پس فرمودند:ای مردم حقیقت این است که خدایی که یادش بزرگ است بندگان را نیافریده مگر این که او را بشناسند؛ پس هنگامی که او را شناختند ، عبادتش کنند ؛ پس هنگامی که او را عبادت کردند به عبادت او از عبادت دیگری بی نیاز شوند. پس مردی به ایشان عرض کرد : ای فرزند رسول خدا , پدر و مادرم فدای شما ، معرفت خدا چیست ؟ فرمودند:(معرفت خدای متعال)معرفت اهل هر زمانی است امامشان را ؛همان کس که اطاعت از او بر آنان واجب است. (علل الشرایع۱: ۹)
