علّت سرگردانى و بى سر و سامانى ما
عملكرد ما در رابطه با وجود مبارك اهل بيت عليهم السّلام -عموماً- وامام زمان عليه السّلام -خصوصاً- از قرار ذيل است:
١.حقانيّت آنان را عليهم السّلام قبول داريم. و از آنان با احترام ياد مى كنيم.
٢.مناسبت هاى مربوط به آنان را عليهم السّلام پاس مى داريم.
٣.در مشكلات به آنان عليهم السّلام نذر كرده، و متوسل مى شويم.
٤.به احكام آنان كه از طريق مراجع تقليد رسيده، عمل مى كنيم.
٥.روايات وارده از ناحيه مقدّسه آنان را در زمينه هاى غير فقهى مى شنويم و يا خوانده و لذّت مى بريم.
٦.ولى در هر حال با خود آنان و شخص ايشان كارى نداريم؛ در حالي كه وجود مبارك رسول اكرم صلّى الله عليه و آله، كتاب خداى متعال و شخص آنان را ميان امّت به يادگار گذاشته اند، و امّت را به شخص آنان وصيّت فرموده اند؛ لذا: وجود مبارك آنان در ما و در خانه و زندگى ما حضور ندارند؛ يعنى: در واقع ما به حضور آنان در خود و زندگى خود توجّه نمى كنيم. و دليل خالى بودن از معنا و معرفت و سرگردان بودن در زندگى، همين است: گم كردن حقيقت قبله و قبله حقيقى؛ گم كردن امام زمان عليه السّلام.
