زیارت در عرف انسانی عموما به دیدار ، و بالاخص به دیدار کعبه مکرمه و مضجع شریف و نورانی و مطهر بنده ای الهی گفته می شود ؛
ولی« زیارت » در لغت به معنی قصد کردن و انس گرفتن است.
زیارت به معنی عرفی و اولی ، از نزدیک با تحمل مشقت سفر می باشد ، و دومی از هر کجا شدنی است ؛ و دور و نزدیک ندارد .
در هرحال ثمره خوب هر دو موکول به حفظ انفعال نفسی ، در این توجه است ، که در تعریف دوم ، این معنا وضوح دارد : « انس گرفتن ؛ مأنوس شدن » .
مواظبت به این معنا شرط لازم نیل به ولایت وجود مبارک ولی الله علیه السلام می باشد ؛ ابتدا یافتن حضور ولائی و فراگیر ایشان ، یافتن خود را در وی ، و سپس منت تولیت معظم له را برخود با تمنای ان و زندگی به نیابت ایشان .
که شرط کافی ، رعایت ادب و امنیت ان محضر مبارک و نورانی با پرهیز از عمل به موارد ناپسند نزد ایشان ،و عمل به میل و رضایت وی می باشد .
و « السلام علیک » جامع هر دو معناست، اگر فهمیده شود ؛ توجه به حضور او که حاضر است ، و عرض ادب با تسلیم بودن به حضرتش ، و به میل و محبت و رضایت ایشان بودن :
السلام علیک یا مولای ؛ یابن رسول الله و رحمة الله و برکاته.
( در ضمن بنگرید به : فقره ۶ از همین سلسله نوشته ).
