چرا وجود مبارک امام زمان علیه السلام در تشرفاتی که در خواب و بیداری محضر مبارک ایشان بوده، فرموده اند که برای فرج من دعا کنید؟ (کمال الدین۲: ۴۸۵)؛ در حالی که مقام نورانی ایشان کلمه تامه الهیه؛ یعنی: همه جمال و جلال و کمال الهیه بوده، و خلیفة الله؛ یعنی: همه کاره خدای متعال می باشند؛
مقام نورانی ایشان یدالله اند، و به تصریح خدای متعال " بل یداه مبسوطتان ینفق کیف یشاء"؛ (مائده: ۶۴) ؛ دستانی باز و تام الاختیار .
وجه جمع آن شأن و این رفتار می تواند چنین باشد:
۱. وجود مبارک ایشان، خود را بنده صرف و صرف بندگی می دانند؛ و فرموده اند: «الدعاء مخ العبادة»؛ (دعوات راوندی : ۱۸ از رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم )؛ لذا: دعا و درخواست دعا، ابراز حقیقت بندگی از ناحیه مقدسه ایشان است.
۲. خود را در رابطه با حق تعالی مخاطب اول «انتم الفقراء الی الله»؛ (فاطر: ۱۵)؛ لذا: محتاج صرف او می دانند؛ و می دانند که اگر آیت ربانی او هستند، به او هستند؛ بالله هستند؛ نه به خودشان. و این حکم، آن به آن در مورد معظم له جاریست.
و البته این معنا در رابطه خدای متعال و همه مخلوقات جاریست، نهایت این که -به قول معروف- ما عقلمان به آن نمی رسد و وجدانمان در این مورد تاریک است؛ و آن این که مخلوق در عین مالکیتش حتی نسبت به همه ماسوا الله فقیر و بلکه فقر محض است.
۳. از لوازم اول اقامه امامت وجود مبارک امام علیه السلام و ولایت او در فرد و یا جمع، اقبال مردم است، و دعا نشانه از این معنا و حتی عامل ایجاد و یا تشدید آنست.
