اینکه وقت افطار، مؤمنین خوشحال می شوند در روایتی است از رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم که می فرمایند:
" یقول الله عز وجل الصوم لی و أنا أجزی به... و للصائم فرحتان؛ فرحةحین یفطر و فرحة حین یلقی ربه..." ( الفقیه ۷۵:۲ ):خدای عز وجل می فرماید:روزه از آن من است ، و من خود جزای آن هستم...و برای روزه دار دو خوشحالی است؛ یکی هنگام افطار ،و دیگری هنگام دیدار پروردگارش.
و یافتن معنا و حقیقتی که در عید فطر است، عمیق تر از یافتن آن در افطار های روز های قبل از آن است؛ لذا اگر حال و هوای خودتان را در عید فطر به خاطر بسپارید، در روز های سال - کم و بیش - می توانید آنرا تداوم بخشیده و تجدید کرده و از آن بهره ببرید.
در ماه رمضان آن چیزی که وجدانی و حاصل انسان می شود، خود خدای متعال است. این در طول لحظات روزه داری هست و در لحظاتی تشدید می شود که موقع افطار است.
در روایتی که ملاحظه کردید ، فرموده اند که مؤمنین وقت افطار خوشحال می شوند. بعد ما خیال می کنیم چون موقع خوردن است خوشحال می شوند! نه، اگر دقت کرده باشید دم دم های افطار، انسان به وضوح توجه و وجدان شدید تری نسبت به خدای متعال دارد.
مزد هر کاری را آخرش می دهند، وقتی کسی روزمزد باشد مزد هر روزش را همان روز می دهند، و اگر ماهیانه کار کند مزد یک ماه را آخرش می دهند. ماه رمضان هر دو را دارد؛ هم روزانه می دهند و هم آخرش در عید فطر.
