«عن الصادق علیه السلام -فی حدیث یوم النّیروز- قال: و هو الیومُ الّذي یَظهَرُ فیه قائمُنا أهلَ البیتِ و وُلاةَ الأمرِ و یُظفِرُه اللهُ بالدّجّال فیَصلِبُه عَلی کُناسَةِ الکوفَة، و ما مِن یَومِ نیروزٍ إلّا و نحنُ نتَوقّعُ فیه الفَرَج لأنّه مِن أیّامِنا حفَظَهُ الفُرسِ و ضَیَّعتُموه » ؛ (اثباةالهداة ۷: ۱۴۲)
امام صادق علیه السلام-در حدیث روز نوروز- فرمودند: « آن روزی است که قائم ما اهل بیت و والیان امر، ظهور می کند، و خدا او را بر دجّال غلبه دهد تا وی را در کناسه کوفه به دار کشد و هیچ روز نوروزی نیست جز این که ما در آن (روز) متوقع فرج هستیم، زیرا که آن از روزهای ماست، فارسیان آن را حفظ (رعایت) کردند و شما آن را ضایع کردید».
آیا شما حضور آن حضرت را در روز تحویل سال ، و در ساعات قبل و بعد تحویل ، و خصوصا در دقایق و لحظات تحویل وجدان نکرده و نیافته، و احساس نکرده اید؟ امسال یادتان باشد ، و توجه کنید ، و به دلالت امام صادق صلوات الله علیه ، از این فیض عظیم بهره مند شوید .
راز و رمز این مطلب این است : در روز هایی که وعده ظهور در آنها داده شده ، اگر « ظهور » اتفاق نیفتد ، « حضور» حتما واقع می شود ، ان چنان که به یک توجه ، آن حضور وجدان و یافته و احساس می شود.
عرض می کنم : دنیا ، در لغت عبارت از جایی است که همین نزدیکی است؛ و در فرهنگ الهی، دنیا پست ترین مرتبه در عالَم انسانی است ؛ که آراسته شده برای فریب دادن، مشغول کردن و بازداشتن از عالَم آخرت ؛ لذا: محل امتحانی برای آنجا.
نقطه ی کانونی دنیای دنی و پست« من » است.
و نقطه ی کانونی عالَم آخرت و عالی و بلکه اعلا « علی »علیه و آله السلام.
خواب بودن؛ یعنی: اصلاً ندیدن، نشنیدن و نفهمیدن، و یا در رؤیا بودن؛ خیالاتی بودن.
سُکر و مستی؛ یعنی: پرت و پلا فهمیدن و پرت و پلا دیدن، پرت و پلا گفتن و در عمل گیج بودن.
و در چُرت بودن؛ یعنی: نه حال درست فهمیدن و نه حال درست عمل کردن داشتن.
حال و روز دنیا زدگان، این است؛ سر به هوا و لااُبالی زندگی کردن؛ شوخی کردن با زندگی و عمر که اصلاً شوخی سرش نمی شود.
آن کسی که سال پیش را در انتظار صاحب الزمان علیه السلام و در خدمت او گذرانده؛
سال نو؛ یعنی: فرصت نو نیز مبارکش باد؛ اما اگر در خواب و مستی و چُرت بوده ... مگر نگاه عنایتی بیدارش کند؛
عیدتان و بلکه سالتان و عمرتان مبارک ؛ یاعلی.
