«عن الصادق عن آبائه علیهم السلام: ان امیرالمومنین علیه السلام کان ذات یون جالسا فی الرحبه و الناس حوله مجتمعون، فقام الیه رجل فقال: یا امیرالمومنین! انت بالمکان الذی انزلک الله به و ابوک معذب فی النار؟ فقال له علی علیه السلام: مه ، فض الله فاک، والذی بعث محمداً بالحق نبیا لو شفع ابی فی کل مذنب علی وجه الارض لشفعه الله فیهم، ابی معذب فی النار و ابنه قسیم الجنه و النار؟! والذی بعث محمداً بالحق نبیا، ان نور ابی یوم القیامه یطفئ انوار الخلائق الا خمسه انوار: نور محمّد صلی الله علیه و آله و نوری و نور الحسن و [نور] الحسین و نور تسعه من ولد الحسین، فان نوره من نورنا الّذی خلقه الله تعالی قبل ان یخلق آدم باَلفی عام».
از حضرت صادق از پدران گرامیشان علیهم السلام نقل شده که امیرالمومنین علیه السلام روزی در فضای مسجد نشسته بودند و مردم گرد او جمع شده بودند که مردی برخاسته گفت: ای امیرالمومنین! چطور می شود که شما در مکانی هستی که خداوند شما را در آن مکان قرار داده، در حالی که پدر تو به آتش در عذاب است؟
علی بن ابی طالب علیهما السلام به او فرمودند: ساکت شو، خدا دهانت را بشکند. قسم به خدایی که محمّد را به پیامبری مبعوث فرمود، اگر پدرم تمام گناهکاران زمین را شفاعت کند خدا شفاعت را در مورد آنان می پذیرد. مگر می شود که پدرم در آتش معذّب باشد و فرزندش تقسیم کننده ی بهشت و جهنّم باشد؟!
قسم به آن که محمّد را به پیامبری مبعوث فرمود بی شک نور پدرم در روز قیامت، همه‌ی انوار خلایق را خاموش می کند (یعنی: بر انوار سایرین چیره شده و برتر است) مگر پنج نور را: نور محمّد صلّی الله علیه و آله و نور من و نور حسن و نور حسین و نور نه فرزند (امامان) از اولاد حسین را؛ زیرا نور او از نور ما است، خدا آن را دو هزار سال پیش از خلقت آدم آفریده است.
منابع:
۱. الطبرسی، أبی منصور أحمد بن علی بن أبی طالب (متوفای ۵۴۸هـ) ،الاحتجاج، ج۱، ص۲۳۰، تحقیق: تعلیق وملاحظات: السید محمد باقر الخرسان، ناشر: دار النعمان للطباعه والنشر - النجف الأشرف، ۱۳۸۶؛
۲-الکراجکی، ابو الفتح محمد بن علی (متوفای۴۴۹هـ)، کنز الفوائد، ص ۸۰، ناشر: مکتبه المصطفوی – قم، الطبعه الثانیه، ۱۳۶۹هـ ش؛
۳-المجلسی، محمد باقر (متوفای ۱۱۱۱هـ)، بحار الأنوار، ج ۳۵ ص ۶۹، تحقیق: محمد الباقر البهبودی، ناشر: مؤسسه الوفاء - بیروت - لبنان، الطبعه: الثانیه المصححه، ۱۴۰۳.
امام صادق علیه السلام در حدیثی فرمودند:
«والله ان ایمان ابی طالب لو وضع فی کفه میزان و ایمان هذا الخلق فی کفه میزان لرجح ایمان ابی طالب علی ایمانهم» (بحار الانوار۱۱۲:۳۵ )
به خدا قسم اگر ایمان ابوطالب در کفّه ی ترازویی و ایمان این خلایق در کفّه ی دیگری قرار داده شود، ایمان او رجحان و برتری یابد.
یعنی: مقام نورانی حضرت ابوطالب علیه السلام بر مقامات نورانی همه انبیا و اولیا علیهم السلام بجز اهل بیت صلوات الله علیهم اجمعین برتری دارد.
