مشکل ما، بلکه مشکل همه در رسیدن به آن نقطه ی عالی ، در مسیر تعالی، تربیت، معرفت، ولایت وسپس رسیدن به آن نقطه ی اعلا در هرکدام ، منیت ماست. آن حجابی که مانع از توجه و تذکر به آن حقیقت الهیه در ماست، تن ما نیست، من ماست؛ منیت ماست.
و از الطاف الهیه در نزول قرآن و خود قرآن این است: وقتی آن «من» با قرآن مواجه شود مندک می شود.
خدای متعال در آیات پایانی سوره ی حشر می فرماید: اگر این قرآن را بر کوهی نازل می کردیم یقیناً می دیدی که آن کوه از شدت خشیت الهی (در مواجه با این عظمت )از هم پاشیده می شد! و در دنباله آن می فرماید: "و تلک الأمثال نضربها للناس لعلهم یتفکرون"؛ یعنی:
خدای متعال این مثل هارا می زند تا شما توجه پیدا کنید.
یعنی: می شود کوه منیت شما که نکبت و شور بختی و زمین گیر شدن شما ناشی از آن است، در مواجهه با قرآن از هم بپاشد و متلاشی بشود .و یکی از آثار فوق العاده ی عمل به روش هایی که حقیقت قرآن را به باطن انسان منتقل می کند این است: منیت آدم را مندک می کند. بگمانم شگفت انگیز ترین اثر تربیتی و تعلیمی قران مجید این است.
