یک سوال ساده؛ یک دغدغه جدی! (1)
چرا این همه زیارت و خصوصاً گریه، کارساز نیست؟
بیاییم یک بار دیگر در تعدادی از روایات ثواب گریه بر سیدالشهدا سلام الله علیه تأمل کنیم:
"لکل شیء ثواب الا الدمعة فینا"؛ (کامل الزیارات: 10۶)؛ یعنی: هر چیزی، هر کار خوبی ثوابی دارد؛ پاداش (معینی) دارد، الا گریه ی بر ما، مگر اشک ریختن بر ما که برای ثواب و پاداش آن حدّی نیست.
"نفس المهموم لظلمنا تسبیح و همّه لنا عبادة و کتمان سرّنا جهاد فی سبیل الله"؛ (امالی طوسی: 11۵)، و بعد فرمودند: "یجب ان یکتب هذا الحدیث بالذهب"؛ حقیقتاً همین طور است، فرموده اند: اگر کسی به خاطر ظلمی که بر ما اهل بیت علیهم السلام شده مهموم و مغموم بوده باشد و به این مطلب مداومت کند -نه اینکه بعضی وقت ها-، به جایی می رسد که حقیقتاً وقتی به نفَس خودش توجه می کند، می بیند در این نفَس "سبحان الله" لحاظ است؛ به این ترتیب چنین آدمی نفس که می کشد دائماً می گوید: "سبحان الله".
"من تذکر مصابنا و بکی لما أرتکب کان معنا فی درجاتنا یوم القیامة..."؛ حدیث در امالی شیخ صدوق: 73 است. ابن فضال از پدرش نقل می کند و ایشان از حضرت رضا صلوات الله علیه که فرمودند: هر کس مصیبت ما را یاد کند، بعد گریه کند بر آن چه بر ما رفته است، روز قیامت با ما و در درجه ی ما خواهد بود...
