سرورم
از تفاوت های ما و شما این است که شما هر جا که باشید نه نمازتان شکسته است ونه روزه تان ؛ چون : همه عالم از آن شماست؛ ولی ما همین جا هم که هستیم شکسته ایم ؛ تا چه رسد به چند قدم آن طرف تر ؛ مگر آنکه شما نگاهدارمان باشید.
سرورم
شما فرموده اید: «اکثروا الدعا بتعجیل الفرج ...» (کمال الدین۲: ۴۸۵)؛ ولی ما _اولا_ زیاد که نه، اصلا دعا نمی کنیم؛ اگر هم بکنیم، دعا می خوانیم، آن هایی را هم که نمی خوانیم آن قدر حفظ هستیم که گفتن آن ها برای ما لق لق زبان شده.
ظهور شما و دوری از شما برای ما دغدغه نیست؛ دغدغه ما نیست که در خلوت و جلوت، فردی و جمعی، از سر بیچارگی و درد برای آن دعا کرده گریه کنیم. بدادمان برسید.
