گفتارهايی کوتاه به مناسبت نیمه شعبان
سرورم!
سیّدِ بی سایه!
جسارتاً عرض می کنم که اوضاع ما خیلی خراب است ؛ من میدانم که برای مهدوی شدن نیازی به ٤٠ روز خواندن دعای عهد نیست . یک روز هم اگر راست بگوییم:
اللّهم انّى اُجدّدُ له في صَبيحَةِ يومى هذا و ما عِشتُ مِن ايّامى، عَهداً و عَقداً و بَيعةً له في عُنُقى، لا اَحولُ عنها و لا اُزولُ ابدا. من صبح امروز و برای هر روز پیمان و پیوند و واگذاری خود را با او از نو بنیاد می کنم به طوری که از آن هرگز برنگردم)؛(فرازی از دعای عهد ؛ مفاتیح الجنان) ، کفایت می کند . خدای متعال و شما آنچه از مخاطبینتان خواسته اید ، صداقت است . این صداقت با یک بار ابراز محبّت و راستی می تواند در محضر مبارک شما قابل قبول باشد . خواسته ی شما از ما صداقت است نه تعداد واز رحمت شما به دور نیست که در محضر مبارکتان با یک بار نیز مقبول واقع شود . تأکید بر ٤٠ یا هر عدد دیگر برای ایجاد صداقت و ثبات قدم است والبته این معنا با یک بارهم قابل تحقّق می باشد. درد بی درمان ما این است که چلّه هاست که این دعا را نه به دل که به لقلقه زبان می خوانیم و آن را حتّی یک بار صادقانه از صمیم دل عرض نکرده ایم . ما مشکل داریم ، «ور نه تشریف تو بر بالای کس کوتاه نیست» مشکل ما این است که حتّی سایه مان هم خیلی سنگین است تا چه برسد به خودمان.
ای رستگان ز خویش و ای بستگان به حق
رحمی به ما کنید که از خود نرسته ایم
