ناگفته ای براى گشودن قفل غيبت
جسارتاً عرض مى كنم كه نمى دانم با اين همه نكبت و فلاكت كه به دليل غيبت امام زمان عليه السّلام دامن ما شيعيان را گرفته، چرا چاره ی غيبت، دغدغه ی ما نيست؟! مگر اين ظلمت، بازتاب قهر و كدورت قلب مباركى نيست كه "خداى متعال راضى به رضايت او، و خشمگين به خشم اوست". اصلاً مگر اين فرمايش شريف -اوّلاً- دلالت به همين امر الهىِ باقيمانده از اعظم امور الهى، در دنيا نمى كند؟!
مگر وجود مبارك خود ايشان دلالت به يكى از راه كارهاى گشودن قفل بسته غيبت نفرموده اند:
"لَوْ أَنَّ أَشْیاعَنا -وَفَّقَهُمُ اللّهُ لِطاعَتِهِ - عَلَى اجْتِماع مِنَ الْقُلُوبِ..."(تهذیب: ۴۰)
ساده ترين معناى كاربردى اين فرمايش نورانى آنست، كه اگر شيعيان دل هاى خود را متوجّه ايشان كرده و براى گشايش در امر ظهور "يا على" بگويند...:
١.همه ی شياطين همّ اولشان اين است كه ظهور اتفاق نيفتد، چرا كه با ظهور، شيطان كشته و بساط شياطين جمع خواهد شد، و بردن نام مبارك "علي"، شياطين را فرارى مى دهد.
٢.بنا به حكم صريح عقل و نقل، دود غليظ اعمال زشت مردمان، ابر تيره برابر خورشيد نورانى وجود مبارك او شده است، و ياد مبارك "علي" عبادت است، حسنات است، و خداى متعال مى فرمايد: "إِنَّ الْحَسَناتِ يُذْهِبْنَ السَّيِّئات"(هود: ۱۱۴)
٣.بنا به حكم صريح عقل و نقل، دود غليظ اعمال زشت مردمان، ابر تيره برابر خورشيد نورانى وجود مبارك او شده است، و یاد مبارك ايشان زداينده ی زنگار گناهان است.
٤.وجود مبارك رسول اكرم صلّى الله عليه و آله، در آخرين لحظات از عمر شريف خود به امير المومنين، و وجود مقدّس صدّيقه طاهره صلوات الله عليهما فرمودند كه از هر چه ديگرى فرمودند اطاعت كنند؛ پس اگر رضايت زهراى مرضيّه سلام الله عليها، اذن ظهور است، شفاعت اميرالمومنين سلام الله عليه، در اين امر، در محضر مقدّسه ی ايشان، مى تواند ضامن ظهور باشد. و ذكر "ياعلى" براى استمداد از معظّم له كه مصداق اسم "رئوف رحيم" خداى متعال هستند، مى تواند چاره ساز باشد.
٥.امروزه همّ و غمّى براى هدايت، نجات و سعادت مردمان، در دين و دنيا و آخرت، بالاتر از ظهور نيست، و وجود نازنين حضرت جبرائيل امين عليه السّلام، براى رفع همّ و غمّ رسول اكرم صلّى الله عليه و آله، پيام آور خواندن "يا علي" با ناد علي بوده است.
٦.فرموده اند كه هر طيّب الولاده اى محبّ ايشان است، و چگونه مى شود كه محبوب اعتنا به محبّ نكند، وقتى كه از او استمداد مى كند. باور كنيم كه استمداد از آن رئوف رحيم از هر كسى؛ از هر كسى؛ و از هر كسى نزد آن رحمة
الله مسموع است.
باور كنيم كه شيرين تر از "علي" در دهان مردمان نامى نيست. به آن ها بگوئيم كه براى شيرينى دين و دنيا و آخرتتان؛ براى آمدن "مهدى"عليه السّلام از او مدد بخواهيم، و بگوئيم "يا علي".
آن نام مبارك را به نَفَس خود بگيريم، و دم و بازدم مان بشود "علي". اگر دم هايى از آدميان در چهار گوشه ی دنيا -از هر ملّه و نحله و فرقه اى- بشود "علي"، فضاى عالم از آلودگىِ مزاحمِ ظهور زدوده شده، و زمين و زمانه پذيراى آن قدوم مبارك خواهند بود.
٧.براى مقبوليّت حتمى اين استمداد مى توان آن را نيابتاً از طرف وجود مبارك رسول اكرم صلّى الله عليه و آله، و يا وجود مقدّس حضرت جبرائيل امين عليه السّلام ادا كرد:
نَادِ عَلِيّاً مَظْهَرَ الْعَجَائِبِ
تَجِدْهُ عَوْناً لَكَ فِي النَّوَائِبِ
كُلُّ هَمٍّ وَ غَمٍّ سَيَنْجَلِي
بِوَلَايَتِكَ يَا عَلِيُّ يَا عَلِيُّ یا عَلِي
(مصباح كفعمى:١٨٣)
١١٠ يا١٢١٠ يا ١٢١٠٠ مرتبه «يا علی»
آن چه عرض كردم، "عن بيّنة" عرض كردم نه به فكر و گمان و رأى و استحسان. يا علی!
