سرورانه ها -١
سرورم؛
وقتی صحبت از مومنان و مجاهدان ایّام غربت رسول الله صلّی الله علیه و آله وسلّم و ائمّه اطهار علیهم السّلام واخلاص و ارادت و مجاهدت آنان و منزلت ممتازشان می شود؛ هوس می کنیم که کاش هم جای آن ها بودیم. نمی دانم چرا به عقلمان نمی رسد که کاری که آنان کردند این بود که در آن شرایط وانفساه پای وجود مبارک امامشان ایستادند و حالا ما هستیم و شما؛ یعنی عیناً همان شرایط برای ما هست و حالاچرا فقط می گوییم «ای کاش» و چرا کاری نمی کنیم؟
غربت وجود مبارک انبیاء و ائمّه ی سابق علیهم السّلام در محدوده ی شهر و دیار خودشان بوده امّا شما به دلیل منزلت خاص و شأن ویژه ی خود، غربتی به وسعت همه ی عالم و مشقّتی در این وسعت دارید.
ما تقریباً همه چیز را در مورد شما می دانیم و خوبان ما آنانند که همه ی آن ها را باور دارند ولی کسی برای شکافتن این نکبت تیره ی غربتِ عالمگیر شما کاری نمی کند.
ما خوب می دانیم که برای حلّ هر مشکلی و در هر وسعتی برنامه ای باید داشت، چرا برای این داهیه ی عالمگیر طاقت فرسا که همه حرث و نسل را قرنهاست به تباهی برده فکری نمی کنيم، چاره ای نمی سازیم، برنامه ای برای آن تدبیر نمی کنیم؟!
