حدیث کساء بخوانید ؛ اقلش این است که آن آرامشی را که در آن بیت بوده است سراغ شما هم می‌آید، مشکلاتتان حل می شود.
اگر با صداقت و با محبت مداومت کنید یک وقتی احساس می‌کنید در را باز کرده‌اند و شما را داخل آن بیت مبارک برده‌اند.
در روایت فرموده‌اند: سقف خانه‌ی امیرالمومنین و خانم حضرت فاطمه زهرا سلام‌الله‌علیهما عرش رحمان است.
امام باقر علیه السلام فرمودند: <<خانه علی علیه السلام و فاطمه علیها السلام بخشی از حجره پیامبر صلی الله علیه و آله است و سقف آن خانه، عرش پروردگار می باشد...>>(سفینة البحار ۱۱۵:۱)
عرش خدای متعال علم ایشان است ؛ یعنی: آنان تحت پوشش علم الهی زندگی می‌کنند. مسکنشان، باطنشان، وجودشان علم الهی است.
چگونه می‌شود از آن خانه بیرون نیامد؟
وقتی شما دلتان خوش بود به چیزهایی که آنها خوشند و غصه داشت به چیزهایی که آنها غصه دارند.
امیرالمومنین عليه السلام فرمودند :<<خداوند متعال به زمين نگريست و ما را انتخاب كرد و براى ما پيروانى برگزيد كه ياريمان كنند و از شادى ما، شادمان شوند و از اندوه ما اندوهناک...>> (غررالحکم/ ۳۵۵۴)
لذا یکی از لوازمی که می‌شود در آن خانه ماند این است که حدیث کساء بخوانید و مداومت کنید ، و یکی این که برای امام حسین علیه‌السلام گریه کنید ، و به عزاداری فاطمیه اهتمام داشته باشید.
دو مصیبت شاخص آن بیت یکی فاطمیه است و یکی محرم و خوشی‌های شاخص در آن بیت بعثت، غدیر، و نیمه‌ی شعبان است.
مطلع خورشید معرفت ؛
ادب حضور در محضر مولا ؛
احکام نیل به معرفت:
در ظهور امام زمان علیه‌السلام آنچه ایشان انجام خواهند داد برای شادی قلب مبارک خانم حضرت زهرای مرضیه سلام‌الله‌علیهاست ؛ لذا: هر کسی بخواهد امام زمان صلوات‌الله‌علیه در موطن نفسش ظهور بکنند باید به همین روش عمل کند ؛ آنچه از اعمال صالحه انجام می‌دهد به نیابت از امام زمان علیه‌السلام و هدیه به حضرت فاطمه سلام‌الله‌علیها باشد .
و اگر کسی بخواهد در جهت تعجیل فرج در عالم کاری انجام دهد ، انچه از اعمال صالحه انجام می دهد ، نیابتا از طرف ساحت مبارکه حضرت زهرای مرضیه صلوات الله علیها و هدیه به ساحت مقدسه امام زمان علیه السلام باشد .
به صربح عقل و نقل معرفت خدای متعال و رسولش و ولیش که بر ماولایت دارند ، در توان مانیست ، بلکه از خدا متعال است و صنع اوست ، و در این میان آنچه در توان ما و برماست ، رعایت ادب بندگی در رابطه با مولا ؛ و ادب مملوک مطیع در رابطه با مالک مطاع می باشد ؛ که همان « ایمان » است ؛ توجه به حضور مولا و اتیان به اوامر او و اجتناب از منهیات او ، که در ادای آن امید یافتن ( وجدان ) حضور مولا به خود او که همان « معرفت » است ، می باشد . که در صورت تشدید توجه و اخلاص خود با تملیک خود و مایملک خود به مولا ، امید داشتن او را (تقوا ) به او می توان داشت .
و او همان کسی می‌شود که فرموده اند: تقدّم و تأخر ظهور به او زیانی نمی‌رساند ؛ چون برای او ظهور اتفاق افتاده است.
امام صادق علیه‌السلام فرمودند:
<< اعرف امامک فانک اذا عرفته لایضرک تقدم هذا الامر او تأخر >>
(الغیبة نعمانی: ۴۶۰)
امام خودت را بشناس، پس همانا هنگامی که او را شناختی این امر (ظهور) پیش افتد یا به تأخیر افتد به تو ضرری نمی‌رساند.
