کمی توضیح در باره ی فصل سی و ششم
از ابتلائات عمومی مردمان و مخرّب دین و دنیای آنان آشفتگی ذهنی و ناراحتی خیال است که سبب بهره نبردن از داشته های دنیوی در عین استفاده از آنان و نیز عدم حضور قلب در توجّهات دینی و اعمال عبادی است.
برای خلاص شدن از دست این بلیّه، کافی است به هر عملی که مشغول هستید – اعم از دنیوی و یا اخروی- در حین عمل فقط به آن توجّه کنید؛ چه بسا که انسان غذا میل می کند ولی به دلیل عدم توجّه به آن، بعد از خوردن اظهار می کند که نفهمیدم چه خوردم؟! و بعد خواندن نماز – اگر خجالت نکشد- بگوید که اصلاّ نفهمیدم چه خواندم؟! در حال زندگی کردن ، به ذهن تمرکز و کانون داده و لاجرم انرژی کمتری مصرف می شود؛ لذا: در فهم مطالب و حلّ مسائل سریع تر بوده و دیرتر خسته می گردد. و این در حالی است که در فعالیّت ذهنی چندین برابر فعالیّت بدنی صرف انرژی می شود.
