کمی توضیح در باره ی فصل سي و يكم
دو نکته مهم در امتحان و ابتلای الهی در کلام خدای متعال که از آن خبرداده (ملک:٢) : اول این است که خدای متعال آنچه از بنده خود توقّع دارد، عمل حَسَن (خوب) نیست، بلکه عمل احسن (خوب ترین) است؛ لذا: توقّع او خوب ترین شدن بنده است. خوب ترین نزد او و حبیبش رسول الله صلّی الله علیه و آله، امیرالمومنین علي است؛ لذا: میزان و ترازوی الهی سنجش اشخاص و اعمال آن حضرت می باشند:
ِ«وَ أَقيمُوا الْوَزْنَ بِالْقِسْطِ وَ لا تُخْسِرُوا الْميزان» (الرحمن:٩) امام صادق علیه السّلام فرمودند: وَ الْمِيزَانُ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ
(تأويل الآيات:٦١٣ و نیز بسیاری از مصادر دیگر)
و دوم اینکه امتحان و ابتلا در دو مورد می باشند : ادّعاها و آرزوها؛ در ادّعاها برای اثبات صداقت و در آرزوها و تمنّاها برای اثبات صلاحیّت.
