کمی توضیح در باره ی فصل سی و هفتم
نقطه کانونی تعریف انسان مکلّف، اختیار است: اختیار در انتخاب و اختیار در عمل. و چه بسا در زندگی مجالی برای تصحیح تجربه ها نباشد.
و این در حالی است که عاقبت امر زندگی، قیامت و حساب و کتاب است .
حال که چنین است عقیده ای را زمینه زندگی و فرهنگ آن انتخاب کنید که با خدائی خدای متعال و ولایت صاحب الزمان علیه السّلام و بنده مکلّف و موظّف بودن ما و «فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَيْراً يَرَهُ وَ مَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ» (زلزال: ۷-۸ ) ، سازگاری داشته باشد و سپس براساس آن عملی را انجام دهید که یقین به صحّت آن دارید.
«یقین» شناختی است که در آن سر سوزنی در صحّت آن تردید نباشد. آن که چنین عمل کند هیچ وقت از کرده خود پشیمان نشده و حسرت نخواهد خورد.
