کمی توضیح در باره ی فصل سی و سوم
خدای متعال در قرآن مجید، خلقت و آفرینش خلائق و شریعت و وضع حدود و تکالیف را برای بندگان مختار، به ربوبیّت خود نسبت می دهد . راغب اصفهانی که درمیان قدما، زیباترین اثر را در معنی و شرح الفاظ و لغات قرآن مجید به نام «المفردات» تألیف کرده، ریشه لغت «ربّ» را «تربیت» دانسته و آن را چنین معنی می کند: « ریشه لغت ربّ، تربیت می باشدکه عبارتست از رشد دادن آن به آن هر چیزی تا رسیدن آن به نهایت کمال خود »؛ پس: حاصل خلقت و شریعت در منطق الهی، رشد و تعالی هر چیزی به مقتضای فطرت و استعداد خویش و رسیدن او به کمال لایق خود می باشد؛ پس: به این ترتیب می توان گفت: تلقّی یک مومن و اهل معرفت از تکالیف و اختیارات، و داشته ها و نداشته ها، سختی ها و راحتی ها ، ودر هر حال و در هر شرایطی ، تلقّی تربیتی برای خود می باشد . و چنین است که امام صادق علیه السّلام از رسول الله صلّی الله علیه و آله وسلّم که می فرمایند: « من در هیچ موردی چون (کار) مومن شگفت رده نشدم : اگر جسد او را با قیچی تکه تکه بکنند خیر او در آن است ، و اگر او را مالک آن چه در دنیا هست بکنند ، خیر او در آن است ، و (در هر حال) هرچه خدای عزّ و جلّ برای او پیش آورد خیر او در آن می باشد» (کافی ٩ : ٥١٨) . چون در هر حال او بهره تربیتی خود را در آن می بیند.
