کمی توضیح در باره ی فصل سی و دوم
تلقّی مردم از میزان توانائی مالی انسان، شأن مالی و تلقّی آنان از شخصیّت انسانی و معنوی و فرهنگی او، شأن انسانی او را در جامعه و چشم مردم تشکیل می دهد. آن چه توقّع مردم از انسان است، این است که شخص را در نمایش مالی و رفتاری، خلاف توقّع خود نبینند. و رعایت این امر دخالت تامّ و تمامی در مقبولیّت اجتماعی انسان دارد . البتّه اگر چه اقتضای دارائی شخص ظاهر شدنِ گران مایه مالی باشد، تجاوز از حدّی که به چشم آنان درآید، و جلب توجّه کند، آثار سوء خاص خود را هم از نظر تلقّی اجتماعی و هم از بابت چشم زخم خوردن دارد که از مسلمیّات نقل و تجربه است؛ لذا سابقا افراد متمّکن آن چه در لباس و مسکن، ظاهرکرده و دیده می شدند، طوری نبود که نشان دهنده ثروتمند آنان بوده و جلب نظر کند. امّا کسی که کلید دنیا را هم به او داده باشند، شأن خود را نزد خدای متعال، شأن یک بنده و نزد امام زمان علیه السّلام، شأن یک رعیّت و نزد مردم، خود را یکی مانند آنان بداند، چه در خلوت و چه در جلوت اهل رعایت شان خود بوده و اهل مصرف نامتعارف در هر زمینه و اهل فیس و افاده نخواهد بود، چون نسبت به داشته های خود در دنیا، خود را امانت دار می داند نه مالک.
عدّه ای از ثروتمندان متدیّن گمان می کنند که اگر خمس اموال خود را داده باشند، می توانند در بقیه آن به دلخواه تصرّف کنند، در حالی که به فرمایش امیرالمومنین علیه السّلام: خدای متعال روزی فقرا را در روزی اغنیاء قرار داده است. (دعائم الإسلام ١: ٢٤٥)
وبه فرموده خدای متعال در قرآن مجید:
«الَّذينَ يَكْنِزُونَ الذَّهَبَ وَ الْفِضَّةَ وَ لا يُنْفِقُونَها في سَبيلِ اللَّهِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذابٍ أَليم» (التوبه:٣٤)
