کمی توضیح در باره ی فصل سی و پنجم
رابطه عمل و شخصیّت انسان مشابه کار مجسّمه سازی است که توده گلی را پیش رو خودش دارد و با دستان خود و در حقیقت با عمل خود به آن شکل می دهد. کار ما از هر گونه که باشد در حین انجام که در حال تعیّن یافتن است برای باطن و قلب، حال و هوا ایجاد می کند و در صورت تکرار آن عمل و دوام آن حال و هوا ، برای دل ایجاد شاکله و سپس صفت کرده و منشاء صدور فعل و سپس رفتار می شود.
استعدادها و یا تمایلات و احساسات درونی که ابتدائاً میل و احساس خامی بیش نیستند، در اثر عملی شدن، عینی شده و در اثر تکرار در دل و گل انسان نهادینه می شوند. فهم خوب با عمل به آن ، انسان را متخلّق به آن می کند و همچنین است عکس آن؛ لذا:« بابا دلت پاک باشه »، کفایت از پاک بودن و خوب بودن نمی کند؛ لذا: آنکه بد باطن است ممکن است در مواقعی با تظاهر خود را خوش ظاهر نشان دهد ولی آنکه خوش باطن است، همیشه و حتماً خوش ظاهر نیز هست: که از کوزه برون همان تراود که در اوست.
