کمی توضیح در باره ی فصل سي ام
در مورد توجّهات و ذهنیّات، دو نکته حائز اهمیّت است؛ اول این که هر کسی در باطن خود هم نشین با چیزی است که به آن توجّه دارد. هر مذکوری در ذکر خود حضور دارد و هر هم نشین و جلیسی در هم نشین و جلیس خود تأثیر می کند تا جائیکه او را شبیه خود می سازد.
و دوم این که توجّهات و تذکّرات و ذهنیّات، منشاء و مصدر رفتارهای متناسب با خود در صاحبش می شوند، و این در حالی است که انسان در گرو اعمال خویش است.
