کمی توضیح در باره ی فصل سوم:
١- نکته ی بسیار مهم در سنجش و تشخیص درستی و نادرستی مدّعیان راهنمایی به معرفت و معنا آن است که:
آنچه در عرف الهی و عقلی ملاک درستی و حقّانیّت است علم و حقّانیّت دعوت است ، نه قدرت و خرق عادت؛ لذا: خدای متعال در اثبات درستی ادّعای رسول اکرم صلی الله علیه و آله می فرمایند : «له دعوهُ الحق» ؛ چون او به حق دعوت می کند ، حق است . و این بر خلاف پسند عامیانه است ؛ مردم معمولاً کسی را که توان اعمال خرق عادت را دارد ، به غلط او را از اولیاء الله دانسته و لا جرم فریفته او شده او را باور می کنند . در حالی که این قبیل توانائی ها معمولاً صناعی هستند نه الهی ؛ یعنی : می توان آنها را با تمرین و ریاضت کسب کرد . استعداد انسانی بیش از آن است که به تصوّر ما در آید . انسان مخلوق خدایِ قادرِ قدیرو مقتدر است و هر مخلوقی نشان از توانایی خالق خود دارد ؛ لذا: هر انسانی بالقوّه و در حدّ خود قادرِ قدیر و مقتدر است . و می تواند این توانایی فوق العاده را با ریاضت و تمرین به فعلیّت برساند و آن را آشکار کند . اما علم به حقایق و معارف بر خلاف قدرت ، صنع خدای متعال است و داشتن آن مستلزم دریافت آن از خدای متعال و یا ولیّ اوست ؛ پس الّا و لابد آن که توانایی خرق عادت و کارهای عجیب و غریب مانند گفتن ذهنیّات انسان و مشکلات او را دارد ، حقّانیّت ندارد بلکه آن که علم صحیح دارد و به حق دعوت می کند حق است . و آن که به خود دعوت می کند و یا به خدایی دعوت می کند که هم سنخ مخلوق و یا عین آن است به باطل دعوت می کند . ولی آن که به خدایی دعوت می کند که قبول آن دل را ترسان و لرزان و یاد او آن را آرام و نفس را مطیعِ او و توجّه را به قیامت بیشتر و ارتباط انسان را با اهل بیت علیهم السّلام محکم تر می کند ، حق است .
٢- پسندِ مطلقِ بلا منازع خدای متعال و رسولش که لاجرم؛ ملاک حق و باطل است،امیرالمومنین علی علیه السّلام است؛ لذا: پسندِ خدای متعال و رسولش برای بندگان، التزام وپایبندی به وجودِ مبارکِ امیرالمومنین است که امیرِ همه ی خوبی و خوبان می باشد: شناختن ایشان، داشتن ایشان و بودن با ایشان که سر حلقه ی معصومین از اهل بیت علیم السّلام هستند، حقیقت خداداری و پاسداری کردن از او (تقوا) می باشد. این امر شرط به سلامت زیستن و به سلامت رسیدن به محضر حق تعالی این است. لذا: از طرف خدای متعال و رسولش همه ی انبیاء و اولیاء علیهم السّلام راهنمای خلایق به سوی امیرالمومنین اند آن هم نه بعد از سپری کردن همه ی عمر؛ بلکه در همان ابتدای امر هدایت و از آغاز آن؛ لذا دروغ می گوید آن که به بهانه ی «علی جویی» و «علی گویی» مردمان را به زیر خرقه ی خود دعوت کرده و از آنها سواری گرفته و دین و دنیای آنها را برای ریاست چند روزه ی خود به باد می دهد. آن که راهنمای به حق است در همان ابتدا آن را نشان می دهد نه آن که وعده ی آن را در انتهای راه وعده کرده باشد؛ همچون وجود مبارک رسول الله صلّی الله علیه و آله که از اوّلین روز دعوت تا دم رحلت، خلایق را دعوت به امیرالمومنین فرمودند و معظّم له را نشان دادند. آن حضرت خود و آموزه هایش دعوتی بودند به سمت معرفت، حقیقت، عصمت، طهارت، عبادت و جنّت؛ به سمت امیرالمومنین علی. یا علی!
